Lees

Zussen

Ingelise is moeder van drie kinderen van 8, 6 en 3 en blogt sinds kort voor de Club over haar leven als moeder. Vandaag over haar twee oudsten. Die elkaar regelmatig in de haren vliegen.

‘He, die is van mij, stommerd!’
‘Helemaal niet, die was van mij, domkop!’
‘Nietes, je bent een liegbeest.’
Het is kwart voor zeven ’s ochtends en ik probeer het gekibbel van mijn acht- en zesjarige dochters te negeren terwijl ik de afwasmachine uitruim. Mijn hoofd is op dit tijdstip nog niet klaar voor dit verbaal geweld. Zo zen mogelijk zet ik de borden in de kast.

Mijn dochters. Wie ze niet kent, zou niet meteen zien dat het zussen zijn: de oudste lang en tenger met bruine ogen en kastanjebruin haar, haar jongere zusje bijna net zo lang maar veel steviger gebouwd, met blond haar en blauwe ogen. Ze verschillen niet alleen van uiterlijk, ook qua karakter lopen ze behoorlijk ver uit elkaar. De een gevoelig en open naar de buitenwereld, de ander eigengereid en altijd verdiept in haar eigen wereldje van poppen en prinsessen. Wat ze wel delen is een flinke dosis temperament.

Pats! Iemand deelt een klap uit, direct gevolgd door hard gegil. Pfff, is het al weer zo ver? Ik voel de haren in mijn nek overeind gaan staan en wil het liefst terug mijn bed induiken. Maar ik loop erheen om te sussen en ze uit elkaar te drijven. Hevig verontwaardigd druipen ze allebei af. Maar als ik even later mijn hoofd om de hoek steek, zitten ze alweer samen te gieren van de lach. Van de ruzie geen spoor te bekennen.

Hoe mooi is het om iemand te hebben waar je ongestraft op kan oefenen.

Zelf had ik alleen twee broers die een stuk ouder waren dan ik. Ik wist heel goed hoe ik me moest gedragen bij oudere mensen, maar onder leeftijdsgenoten voelde ik me altijd een tikkeltje onhandig. Hoe mooi is het eigenlijk om iemand te hebben van bijna je eigen leeftijd waar je ongestraft op kan oefenen. Op wie je al je onzinargumenten kunt loslaten, tegen wie je onredelijk kunt zijn of die je zelfs kunt slaan. Maar de volgende dag is ze nog steeds je zus, een meestal wil ze ook wel weer met je spelen.

Ik zie mijn dochters dagelijks van elkaar leren, zich aan elkaar optrekken en zich aan elkaar spiegelen. Dat knettert en botst regelmatig, maar leidt ook tot uren samen spelen en samen verhalen verzinnen met Playmobil of barbies. Verhalen waar hun jongere broertje van drie geen onderdeel van is, hoe graag hij ook zou willen. Ik hoop dat ze later als ze volwassen zijn net zo veel aan elkaar hebben. Ik stel me dan voor dat ze elkaar opzoeken in het studentenhuis of samen koffiedrinken in de stad. Een steunpillaar voor het leven waar je blind op kunt vertrouwen.  

Dan hoor ik de oudste zingen op de gang een bekende reclamemelodie van de radio zingen. Als ik goed luister hoor ik dat ze de tekst iets heeft aangepast: ‘Ik wil van mijn zúúúsje af, punt nl.’

Goed, nog een paar jaartjes wachten denk ik.

Wie is Ingelise?

Ingelise is moeder van drie kinderen van 8, 6 en 3 en werkt als persvoorlichter bij de Europese Unie. Ze vindt het moederschap soms een behoorlijke confrontatie met zichzelf. In de schrijfcursus van Miloe is ze (weer) aan de slag gegaan met haar liefde voor het schrijven, waar onder andere dit blog uit rolde.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter