Lees, Zwanger

Zijn hormonen besmettelijk?

Vorige keer blogte Henk over het plusje op de zwangerschapstest en de laatste 60 seconden van zijn oude leven. Het leven dat bekend voor hem was. Nu stapt hij het grote onbekende in.

We zitten in de wachtkamer voor onze eerste afspraak met de verloskundige. Tegenover ons zitten twee vrouwen met een baby. Als de baby begint met huilen tillen ze het kindje uit de kinderwagen en zien we een piepklein huilend bundeltje. “Hoe oud zal dit kindje zijn Nienke? Een paar dagen?” Ze knikt en ik zie een vertederende blik en tranen in haar ogen. Zelf voel ik ze ook branden achter mijn ogen. Ons voorportaal. Ik moet wennen aan deze plotselinge stroom van emoties die door mijn lichaam giert want dat gebeurt me niet snel. De laatste keer was met een goede reden: toen ik met een acute blindedarmontsteking op de fiets naar de huisarts ging en de impact van een verkeersdrempel overschatte.

Het gaat beginnen. Het avontuur. Een nieuw deel in mijn leven waar ik geen weet van heb. Natuurlijk, ik weet van de bloemetjes en de bijtjes. Ik was altijd al oprecht geïnteresseerd in de zwangerschappen van de mensen om mij heen. Ik weet van echo’s en van de NIP-test. Van vele slapeloze nachten en dat zwangere vrouwen geen alcohol drinken. Eigenlijk weet ik best veel. Denk ik. Een ding wist ik natuurlijk nog niet: hoe ik zelf zou reageren op het vaderschap. Wat voel je als je voor het eerst het hartje van je eigen baby hoort? Wanneer je een schopje voelt? Hebben de hormonen van Nienke ook effect op mij? Ik zit nu al als een week dier in deze wachtkamer. Enfin, we mogen naar binnen, beiden met natte ooghoekjes.

Tijdens het gesprek wordt het niet veel beter. Zo’n afspraak met de verloskundige voelt als een ver van mijn bed show. Heel letterlijk viel dat wel mee: 450 meter om precies te zijn. Maar het is ineens zo echt. We spraken tot dat moment alleen nog samen over de zwangerschap. En nu is daar ineens verloskundige Joke (echte naam bij auteur bekend) die volledig op de hoogte is van onze ziektegeschiedenis, gezondheid en baby m/v. Elke vraag hebben we goed voorbereid, het loopt soepel. Alsof ik een IKEA-kast zonder handleiding en gevloek in elkaar zet. Misschien niet de beste vergelijking maar jullie begrijpen vast wat ik bedoel. Tot ze ineens vraagt: ‘Zullen we anders vast luisteren of het hartje klopt?’ Die zagen we niet aankomen. En ja, ik ben nieuwsgierig, heel nieuwsgierig. Ik wil heel graag zien of er een hartje klopt en hoe ons kindje er zo pril al uitziet. Maar wat als het niet goed is? Kunnen we niet nog even op de ongecompliceerde roze wolk blijven zitten? Pas bij twaalf weken zouden we een echo krijgen. We waren toen pas acht weken onderweg. Gelukkig is Joke een pittige tante en heeft Nienke voor we het doorhebben al een kwak doorzichtige gelei en een echoapparaat op haar buik. ‘Kijk, dit is kindje Kanning.’ De rest van het gesprek zal ik jullie besparen, maar het kindje is een kindje van acht weken. Voor het eerst zien we ons kind. Een kind waar ik nu al waanzinnig trots op ben. Wederom brandt het achter de ogen.

Wat is een zwangerschap vanaf het eerste moment een emotionele achtbaan. Het is de eerste. Het is onze eerste en dat blijkt toch wel even anders dan al die zwangerschappen van andere mensen. Gelukkig duurt het negen maanden. Negen maanden om ons ultiem voor te bereiden. Kan dat? Ik kan veel lezen. Maar voorbereiden op onverwachte dingen, onverwachte echo’s, kan niet. Misschien moet ik nu het Koningslied maar citeren (komt dat nummer ook nog eens ter sprake): ‘Ben je er klaar voor? Kun je dat ooit echt zijn?’ En die hormonen? Die zijn besmettelijk. Echt waar.

Henk woont samen met Nienke (journalist/redacteur) in Utrecht en werkt in de muziekindustrie. In februari verwacht hij zijn eerste kind (een baby m/v) en voor De Club van Relaxte Moeders schrijft hij (on)regelmatig een column over zijn belevenissen rond het aanstaande vaderschap.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter