Anke blogte dit voorjaar over de zoektocht naar hulp voor haar soms wat sociaal onhandige puber. (Die blogs lees je hier). Na de zomer was het zover. Hij ging eindelijk naar de brugklas. Was hij er klaar voor? Of eigenlijk: was zijn moeder er klaar voor?
Terwijl ik een kop thee voor mezelf zet hoor ik de poortdeur opengaan. Niet alleen mijn nieuwbakken brugklasser komt de tuin in gefietst, er komt een tweede achteraan. “Ik ben een vriend van Hidde,” zegt de jongen als hij zich in de keuken aan me voorstelt. Het liefst zou ik de jongen ter plekke knuffelen.
De buikpijn waarmee ik de dag was begonnen en die de hele dag niet wegging, vloeit weg uit mijn lijf. Het is dag twee van de eerste week middelbare school en ineens had ik het zwaar. Gisteren had ik nergens last van en was Hidde zelf ook vrolijk thuisgekomen. Op mijn “hoe was het” kreeg ik een “goed” als antwoord, en dat was dat. Niet te veel woorden aan vuil maken, gewoon gaan. Maar vandaag voelde anders. Waarom weet ik eigenlijk niet. De kop was eraf, hij had dag één ‘overleefd’, waarom zou dat dag twee dan ineens niet meer zo zijn?
Nadat hij vanmorgen snel de poort uit was gefietst om zich aan mijn “heb je alles?” mijn bemoedigende knikjes en andere ongevraagde adviezen te onttrekken, was ik naar mijn werk gegaan, in de hoop een beetje afleiding te vinden. Ik verwacht dat het overleg met de pedagogisch coaches wat op de planning staat, gaat helpen om de beelden van een Hidde die zielig alleen in een hoekje zijn broodje zit te eten, of zich buitengesloten voelt, weg te jagen.
Maar de buikpijn bleef en hoewel ik door mijn werk inderdaad wat afleiding had, besloot ik toch om wat eerder naar huis te gaan, zodat ik thuis zou zijn als Hidde thuiskwam.
En nu zit hij met de nieuwe vriend op de bank YouTube-filmpjes te kijken. Normaalgesproken maak ik daar gelijk een eind aan; schermen mogen in ons huis pas na vijf uur ‘s middags aan. Maar nu besluit ik het zo te laten. Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat ik deze net gevonden vriend, meteen weer wegjaag met onze strenge schermafspraken.
Ik kijk naar de twee hoofden op de bank en voel me tien kilo lichter. Daar waar ruim een half jaar geleden bij mij alle alarmbellen afgingen, omdat het erop leek dat de geschiedenis zich wel eens zou kunnen herhalen, ik vervolgens twee maanden geleden het vertrouwen in mijn kind en deze start (her)vond en datzelfde vertrouwen vanmorgen weer éven uit mijn handen glipte, is het nu gelukkig weer terug. Mijn geschiedenis is precies dat: mijn geschiedenis. En Hidde schrijft een nieuwe, eigen en unieke geschiedenis.
Geen reacties