Ik wil het snel nog even doen. Dan is het maar gedaan.
Binnenkort is het juffendag en dus hebben de klassenouders iets leuks bedacht. Van alle kinderen in de klas willen ze een handafdruk en van al die ‘blaadjes’ maken ze dan een boom. Leuk, prima. Overzichtelijk klusje. Niet teveel werk.
Ik vraag aan Zora met welke kleur ze een handafdruk wil maken: ‘Roze.’
Ok, roze it is.
Ik heb het helemaal uitgedacht: met een grote dikke kwast haar handenpalmen kleuren en dan hup op een wit papiertje. Ik ben moe, Zora is moe, het moet allemaal niet te lang duren. Alles staat klaar. De verf, een wit papier, de kwasten.
‘Mag ik de verf in een bakje doen?’ vraagt ze terwijl ze de verftube al in haar hand heeft en er stevig in knijpt.
‘Dat is goed. Niet teveel, he?’ Het is eruit voor ik erg in heb.
‘Hmm hmm…,’ zegt ze, maar ik hoor: jahaa, mama.
Net als ik dé kwast wil pakken, is ze me voor. ‘Ik wil het zelf doen, mama!’ Ze kijkt me bozig aan.
‘Laat mij het maar even doen, oké?’ en ik trek de kwast bijna uit haar hand.
‘Nee, ik wil het zelfff doen!’
Ik bijt op mijn tong. Laten we proberen rustig te blijven.
‘Ok, jij één hand en ik één hand, oké?’
‘Ja, maar dan wel met déze kwast.’ Ze houdt een ieniemienie penseeltje in de lucht, grootte eyeliner.
‘Denk je niet dat deze handiger is?’ vraag ik terwijl ik een grote robuuste kwast laat zien. Eén, twee strijkjes en we zijn klaar.
Zora schudt haar hoofd. ‘Ik wil deze!’ Waarop ze van haar stoel springt en naar het toilet rent om de penseel nat te maken.
Het gaat niet zoals ik wil en voel vanuit mijn tenen een boze bui opkomen. ‘Ik wil dat je het met déze kwast doet,’ roep ik haar na. ‘En hij moet ook droog blijven anders word de afdruk niet mooi.’ Om mijn woorden kracht bij te zetten, stamp ik met mijn voeten op de grond en bal ik mijn vuisten. ‘Ik wil dat we het op míjn manier doen!’ hoor ik mezelf tot mijn eigen verbazing zeggen.
In het toilet hoor ik het kraantje dichtgaan en een verbaasd gezicht kijkt me om het hoekje aan. Ik ben me heel bewust van mijn performance van net en schiet in de lach.
‘Wat zei je, mama?’
‘Niets, lieverd,’ zeg ik met een stalen gezicht.
Ze gaat weer aan tafel zitten en ik zijg naast haar neer. ‘Vertel eens, hoe had jij het in gedachten?’ vraag ik op mijn allerliefst.
Zora kijkt me aan. Haar ogen glinsteren. Ik geef haar een kus.
Zo voelt het dus om vier jaar te zijn. Ik was het bijna vergeten.
Geen reacties