Zeilkoorts

Natanja blogt over haar leven als moeder van een dochter van tien en een zoon van zeven.

Hectometerpaaltjes trekken in hoog tempo aan onze auto voorbij. Het uitzicht biedt afwisselend  windmolens, bloeiende bollenvelden, koeien en tankstations. Mijn zoon en dochter zitten uitgelaten op de achterbank, er wordt hard meegezongen met de gezins-favo-liedjes-playlist. We zijn op weg naar Friesland. De rit door de polder is soms beresaai, maar vandaag is het anders. Op onze bestemming wacht namelijk een zeilbootje, dat we een week geleden samen met het gezin van mijn zwager en mijn schoonouders op de kop tikten. Vol verwachting klopt ons hart.

Mijn man en ik ontmoetten elkaar bij een studentenzeilvereniging. Als groep studenten maakten we in de zomermaanden op grote platbodems de Friese meren onveilig. Dat waren nog eens tijden. Zo schuin mogelijk zeilen, soms in plensende regen, tot de boot begon te zingen en de borden benedendeks uit de kastjes donderden. Of zachtjes voor de wind door een te krap slootje, luisterend naar niets. Zeiknat van een schuimparty terugkeren, je kooi uit stinken, de volgende dag brak op het dek liggen bijkomen. Of met de relaxte muziek van Café del Mar over de boxjes in de vooravond richting Terschelling, de avondlucht bewonderen en droog liggen tijdens een nachtje op het wad. We vielen voor het bootleven, en we vielen voor elkaar.

Ons hart sprong op als we meren vol zeilboten passeerden.

Toch deden we er verder nooit iets mee. Ja, ons hart sprong op als we meren vol zeilboten passeerden, maar het leek buiten bereik. Nu, zoveel jaren later, kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Al de hele week zweven we op een wolkje. We fantaseren hoe de kinderen aan het roer het spel tussen wind en zeilen zullen ontdekken. Hoe we met hen chillend rietkragen passeren, en de dag rozig afsluiten op het dek of het terras. Misschien is op zeilkamp gaan zelfs voor hen binnen bereik – volgens mijn man wil je dat als puber niet missen. Hopelijk is zeilkoorts besmettelijk. 

Als we een paar uur later een eerste tochtje maken met alle familie aan boord, kijk ik om me heen. Mijn man staat glimlachend op het achterdek. Naast hem onze dochter aan het roer, die de boot met nautische blik soepeltjes de bocht door stuurt. Zoon zit zich op het voordek als een ware Leonardo DiCaprio king of the world te voelen. Glimmende snoeten, zon op de wangen, een piepende fuut stuift voor ons uit met haar kind in d’r kielzog. Wat was dit een goeie actie. Tot in mijn diepste voel ik dankbaarheid. Ik snuif de frisse Friese lucht op, en ben domweg even heel gelukkig.