Anke’s zoon Sieger is – naar eigen zeggen – een meisje-jongen. Ze blogt over hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn en zo mogen wij meekijken met hun bijzondere traject.
“Waren er al eerder signalen in het gedrag van Sieger, waaraan je merkte dat hij meer interesse had in meisjesdingen?” vraagt de psycholoog. Ik ben in gedachten meteen weer terug in Siegers peutertijd. De tijd waarin hij het refrein van “Let it go” van Frozen (in het Nederlands) bijna letterlijk mee kon zingen inclusief gebaren. Waarin hij bij binnenkomst op de opvang meteen de hoepeljurk uit de verkleedkist pakte en het liefst de hele dag aanhad.
Bovendien deelde hij niets van de interesse van Hidde voor vrachtwagens en tractoren. En naar Duplo en Lego heeft Sieger ook amper omgekeken, terwijl Hidde hier uren zoet mee kon zijn. “Op dat moment dacht ik daar allemaal niet zo bij na, dat is gewoon peutergedrag, dat betekent niks dacht ik toen. Maar achteraf gezien denk ik dat er misschien toch al wat signalen waren,” zeg ik nog half in gedachten.
Dat is toch gewoon peutergedrag, dat waren echt geen signalen.
“Nee hoor,” hoor ik mijn man Milroy zeggen, “Dat is toch gewoon peutergedrag, dat waren echt geen signalen.” Verbaasd kijk ik hem aan. “Ik bedoel achteraf gezien hè…. Op dat moment dacht ik daar ook niet zo over, maar nu terugkijkend, denk ik dat hij toch al jonger misschien zich ook al meer een meisje voelde dan wij wisten,” probeer ik uit te leggen.
Milroy houdt voet bij stuk en is van mening dat dit gedrag los staat van Siegers ‘coming out’ begin groep 2. Het zet mij aan het denken over de hele afgelopen periode. Het is nu vier jaar geleden dat Sieger voor het eerst in een jurk naar school ging. Nu kan ik me er al bijna niets meer bij voorstellen, dat hij ooit korte haren had en ‘gewoon’ jongenskleren droeg. Voor ons is deze situatie al gewoon geworden: een jongenmeisje. Wij zien een jongen in meidenkleren, maar de buitenwereld ziet een meisje.
De psycholoog wil Siegers hele levensloop uitpluizen. Van zwangerschap en geboorte tot nu. Door alles zo weer even langs te lopen, realiseer ik me dat het er eigenlijk ook niet zo toe doet wat eventuele signalen waren en wanneer welke stap wel of niet genomen is. Wat op elk moment en bij elke stap onze graadmeter was: is Sieger happy, zit hij goed in zijn vel en ontwikkelt hij zich op alle fronten. En daar kunnen we eigenlijk al negen jaar lang – de normale dipjes daargelaten- volmondig ja op zeggen.
Wat de toekomst gaat brengen weten we niet. Dus ook nu zetten we gewoon elke keer weer één stap vooruit en zien waar die ons brengt. Voorlopig loopt de psycholoog van de Genderpoli even mee en dat is een prettig steuntje in de rug.
Geen reacties