Saar is moeder van Felix. Een van de twee moeders. Sinds dit voorjaar blogt ze bij ons over hoe ze dit moederschap ervaart. Vandaag over de mannen in het leven van haar zoontje Felix.
Terwijl ik een cappuccino voor mezelf maak speelt Felix met een vriendinnetje. Ze pakt een pop, legt die bij Felix op schoot en zegt: ‘Nu ben ik de mama, jij de papa en dit is onze baby.’ Ik hoor Felix antwoorden: ‘Je hebt geen papa nodig voor een baby.’ En voegt hij toe: ‘De baby heet Bob.’
Tja, denk ik, technisch gesproken klopt het natuurlijk niet wat Felix zegt. Maar het verhaal van de bloemetjes en de bijtjes, zaadjes en eitjes, dat vertellen we hem nog wel een keer. Maar voor hem klopt het als een bus. Hij heeft geen vader nodig. Nooit nodig gehad. Hij heeft tenslotte twee mama’s.
Mijn vrouw krijgt wel met enige regelmaat de vraag of zij dan ‘de vader’ is. Maar nee, wij zijn beiden moeder. Een vader, die heeft hij niet. De donor noemen wij nooit vader. Dat is een man uit Denemarken, die naar een spermabank is gestapt en zijn goedje heeft achtergelaten in een potje. Daar hebben wij dan weer rietjes van besteld, waarmee we hier naar het ziekenhuis zijn gegaan. Zo is Felix ontstaan.
Geen vader, een donor.
Maar van die donor krijgt hij geen masterclass staand plassen. Met de donor kan hij niet wild stoeien. Van de donor leert hij niet klussen.
Felix heeft wel een oom: Sander. Een oom die anderhalf uur rijden bij ons vandaan woont. Die bij bij ons thuis plankjes voor de foto’s komt ophangen. Hij met zijn gereedschapskoffer, Felix met die van hem (en met een gereedschapsriem om z’n middel en een bouwvakkershelm op). Felix kijkt naar Sander, helpt hem en leert van hem. Met Sander bouwde hij een klimmuur tijdens een kampeerweekend. Met Sander roosterde hij hotdogs boven een vuurtje. Die masterclass staand plassen kreeg Felix van de vader van zijn beste vriendje. Met de man van mijn nicht stoeit hij, die laat zijn neus verdwijnen en houdt hem ondersteboven om vervolgens verbaasd te zijn dat de wereld op zijn kop staat (ja ja de humor van een vier-jarige). En als mijn peetoom de wasmachine bij ons aansluit, kijkt Felix met grote ogen over zijn schouder mee.
Dit is een ode aan de mannen in Felix zijn leven. Dit is een ode aan de rolmodellen. Want een vader heeft Felix inderdaad niet perse nodig. Maar staand plassen, daar gaan mijn vrouw en ik toch echt niet aan beginnen. En klussen? Sommige klussen laten we graag over aan de rolmodellen. Dat is tenslotte veel beter voor Felix.
Geen reacties