Marloes is moeder van Willem (6 jaar) en Guusje (3 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.
‘Ben je zenuwachtig?’, vraagt mijn vriendin terwijl ze een slok van haar wijntje neemt. Ik stop net een te hete bitterbal in mijn mond en hap naar lucht terwijl ik ‘nee’ schud. Over een paar dagen ga ik trouwen en de vraag die ik deze dagen continu gesteld krijg, is of ik al zenuwachtig ben. ‘Gek genoeg voel ik me eigenlijk heel relaxt. Het is ons feestje, alles is geregeld, wat kan er misgaan?’
Willem krijgt een driftbui tijdens het ja-woord
Mijn vriendin haalt haar schouders op. ‘Nou ja, zo’n beetje van alles. Dat de taart omvalt. Of er gaat een glas limonade over je jurk. Of dat je jurk opeens helemaal niet meer past! Er wordt iemand ziek? Nee, de dj wordt ziek! Je vader breekt zijn been? Guusje kotst in het gangpad, of Willem krijgt een driftbui tijdens het ja-woord!’
Schaapachtig kijk ik haar aan. Natuurlijk weet ik dat er van alles mis kan gaan, sterker nog; de scenario’s die zij schetst zijn peanuts vergeleken bij de doemscenario’s die de afgelopen maand in mijn hoofd de revue gepasseerd hebben.
Weleens bedacht dat er brand kan uitbreken omdat iemand iets te enthousiast met een sterretje zwaait? Of dat ik opeens toch ongesteld word en doorlek in mijn witte jurk? Dat ik uitglij op mijn hakken en mijn voortanden afbreken? Of dat de cateraar zich vergist heeft in de datum en er dus geen eten is? En dan dat scenario waarbij opeens de locatie dubbel geboekt blijkt… Nee, vertel mij niet wat er allemaal kan misgaan, ik weet het allang.
Ik ga sowieso struikelen
En toch voel ik me relaxt. De control freak in mij heeft alles tot in de puntjes geregeld en het draaiboek overgedragen aan een weddingplanner. Natuurlijk gaat Guusje haar vieze mond afvegen aan mijn jurk. Ik ga sowieso struikelen en ik weet ook zeker dat ik iets te hard geknuffeld ga worden waardoor mijn haar uitzakt. Maar who cares? Het is ons feest!
En net nadat ik besluit dat ik de meest relaxte bruid ooit ga zijn, appt mijn oudste broer: ‘ik heb mijn voet gebroken’, gevolgd door een been dat tot de knie in het gips zit. Blijk ik toch niet de enige te zijn die wit draagt op mijn bruiloft. Adem in, adem uit.
Geen reacties