Sportief

Sanne is moeder van Lieve en Pepijn. En ze is er maar druk mee.

Glunderend staan ze klaar voor een foto die ik nog snel wil maken. Gehuld in sportleggings, tanktops en snelle schoenen laten ze hun spierballen zien. Mijn zusje, haar vriend en mijn dochter. We zijn een weekend weg met de hele familie en omdat mijn zusje traint voor de Roparun, moet ze ook dit weekend af en toe lopen. Lieve mag mee. Dat wil ze graag en speciaal daarvoor mag ze de oude schoenen van mijn zusje aan. Die passen haar gewoon. Ik mompel iets over groot worden, maak een foto en zwaai ze uit.

Na een tijdje komen ze terug. Met blosjes op de wangen en nog steeds even glunderend.
‘Zo, dat kan ze echt goed!’ zegt m’n zus. ‘We hebben gewoon twee kilometer gerend. Doet ze makkelijk!’
Twee kilometer, dat is zeker netjes. Dat vind ik met de auto al vermoeiend. Ik stuur Lieve onder de douche en zoek naar de chips en kaas voor een borrelplank.

Als we in de auto zitten, noemen we om de beurt wat we fijn vonden dit weekend. Buiten in de zon lunchen, noem ik. De echte Limburgse vlaai, noemt mijn lief. Met z’n allen de planking challenge doen, noemt Pepijn. Het hardlopen, noemt Lieve.

Ik heb niet echt sportieve ouders,’ zegt Lieve dan.

‘Echt fijn om dit met hen te kunnen doen, want ik heb niet echt sportieve ouders,’ zegt Lieve dan. Het is waar, ik heb een hekel aan sporten. Ooit heb ik eens hardgelopen en ik ben op een blauwe maandag eens naar de sportschool geweest, maar dat is het wel zo’n beetje. Ik fiets wel iedere dag naar m’n werk, neem altijd de trap in plaats van de lift en wandel graag. Maar echt sporten doe ik niet.

Stel nou dat ze hartstikke getalenteerd is voor hardlopen. Komt ze daar wel achter met zo’n onsportieve moeder als ik? Ik stimuleerde haar tijdens cellolessen, tijdens het maken van een krant voor ons pleintje, tijdens het knutselen van haar uitvindingen en ik breng haar met alle liefde naar het sportveld, maar zélf meedoen?

Thuis aangekomen pakken we de tassen uit en bedenken we of er nog iets voor het avondeten geregeld moet worden. ‘We hebben nog soep in de kast staan en wat restjes van het weekend, dat lijkt me prima,’ zeg ik.

Ik dek de tafel en binnen no time ziet het er hartstikke feestelijk uit. Borrelplanking. Daar ben ik goed in.