Kleuter, Lees

Vreemde ogen dwingen

‘Hoe is het daar?’ verschijnt er op mijn telefoonscherm als ik om 17.30 uur mijn WhatsApp open. Een dagelijks appje van mijn zus, dat ze áltijd op een tijdstip stuurt waarop een positieve reactie van mij vrijwel onmogelijk is.

‘Nu geen tijd. Eten koken. Ze zijn irritant.’ antwoord ik virtueel.

Even voel ik me een chagrijnige totaal niet-relaxte moeder met gebrek aan geduld. Te vaak riep ik vandaag ‘Stoppen nu!’ of: ‘Hou. Nu. Eens. Op.’ Of: ‘Oké, lever die gekregen brandweer jetski maar in’ of: ‘Sjonge jonge jongens, gun mij even één minuut rustig plassen’ (om vervolgens een kwartier op de wc te zitten met de deur op slot en mijn telefoon in mijn handen) of: ‘Ik ben er klaar mee.’ Of: ‘Nog twee uur en twaalf minuten, dan kunnen jullie naar bed. Nu al zin in.’

Totaal niet relaxte-moeder-waardig gedrag. Soms zit dat relaxte gedrag namelijk even heel ver in een keukenkastje. Of ik mis het al als ik ’s ochtend s mijn bed uit klim. Dan is het er gewoon niet, en komt het de rest van de dag ook niet tevoorschijn.

Behalve in openbare gelegenheden. Ik betrap mezelf erop dat als ik eenmaal in een winkel, op school, of zoals vanmiddag bij de tandarts ben, ik ineens -uit het niets- wel een handje relaxte-moedergedrag uit mijn jaszak kan pakken. In de volle wachtkamer van de tandarts dwingen vreemde ogen. Hele watervallen aan woorden van uitleg stromen vol geduld uit mijn mond. Grote applauzen voor het ophangen van hun jassen. Meedogenloze complimenten voor het keurig maken van een puzzel. Wat we eten vanavond? Rucolasoep. Waar jullie zo dol op zijn, omdat het cool klinkt, maar waarvan jullie geen idee hebben wat mama voor groens dáár in mietert. En vervolgens pureert.

Op het moment dat ik weer de auto instap, met twee tassen vol tandpasta, zandlopers en hoepoetsikmijntanden-boeken, ben ik plots mijn handje relaxte-moedergedrag weer kwijt. ‘Ja, eet die tandpasta maar op.’ Zucht ik. ‘Mijn goede god, rij eens door man,’ tegen de auto voor me. ‘Knipperlicht! Je hebt een knipperlicht!’ En eenmaal thuis verschijnt dan het befaamde lieve appje van mijn zus: ‘hoe is het daar?’

Tandarts. Rucolasoep. Zandloper. Nu geen tijd.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

1 Reactie

  • Reageer Jet 26 april 2018 at 19:44

    Wat een herkenbaar blog over het leven met peuters! Dacht dat ik de enige moeder was die de dagen doorkwam met (alleen) die regels tekst! En dan in het openbaar wel wat meer geduld op weet te brengen, omdat anderen je zo aan kunnen kijken inderdaad! Draakjes zijn het! Voelen het ook feilloos aan altijd..

  • Laat je reactie achter