Miloe’s zoon kreeg, net als alle kinderen uit groep 8, in juni een brief van de minister van Onderwijs. Ruim een half jaar later klom Miloe in de pen om hem een brief te schrijven.
Beste Arie Slob,
Het was eind juni toen mijn zoon een brief van u kreeg. U schreef over het gekke jaar voor de groep 8 leerlingen, over het missen van de eindtoets, over de brugklas die na de vakantie begon, dat u had gevraagd of de middelbare scholen extra rekening wilden houden de brugklassers. Mijn zoon was, zoals een tiener betaamt, niet echt geïnteresseerd in uw brief. Hij baalde vooral dat er maar een handjevol publiek bij de eindmusical aanwezig mocht zijn, dat er geen knallende groep 8 disco gehouden mocht worden. Ik was er best door geroerd. Een Minister van Onderwijs die een brief schrijft aan tieners, in welke land gebeurt zoiets? Ik zag uw brief ook als het einde van een intense tijd, een tijd waarin mijn zoon zich te pletter had verveeld, waarin de ruzies hoog waren opgelopen, we dagelijks vochten om wie welke laptop mocht gebruiken, waarin vriendschappen waren veranderd en we als gezin zowel dichterbij elkaar kwamen als verder van elkaar verwijderd raakten.
Oorlogsretoriek
Natuurlijk wist ik in de zomer van 2020 dat corona niet voorbij was. Dat er na die redelijk zorgeloze virusvrije weken nog een lange winter zou komen. Maar ik zag hoe snoeihard scholen werkten om open te blijven, dat ze heel goed in staat waren tot maatwerk: klassen sluiten als er besmettingen waren. Mijn oudste droeg braaf een mondkapje, maakte zijn nieuwe start zonder brugklasfeest, zonder kamp, de sociale activiteiten die zorgen voor het cement in een nieuwe klas. De nieuwe sluiting, vijf maanden na uw brief, kwam voor mij als een verrassing. De oudste moest zijn fragiele nieuwe contacten via een scherm onderhouden. De jongste, van nature geen ijverig kind, was juist zo blij dat ze haar vriendinnen weer dagelijks zag. Ik vervloekte de oorlogsretoriek van de witte jassen, die spraken over vloedgolven en tsunami’s. Wat uitgedrukt kon worden in cijfers, positieve testen, in een dreiging van overbelaste IC’s, bleek leidend.
En dus wil ik u vragen beste meneer Slob, of u behalve aardige brieven schrijven ook wat grafieken kunt (laten) maken. Van het aantal kinderen dat om acht uur ’s ochtends op slippers buiten wordt gezet en pas om zes uur ’s avonds weer binnen mag komen. Van kinderen die nooit bij een Teamsbijeenkomst zijn omdat de ouders niet snappen wat er van ze wordt verwacht. Van het toegenomen digitale pesten. Wie weet kunt u in een R-getal uitdrukken hoeveel kinderen van blij, opgewekt en onbezorgd zijn veranderd in ongeïnteresseerd en lusteloos? Kunt u de oplopende leerachterstanden uitdrukken in een code zwart? De Kindertelefoon heeft het net onderzocht: het aantal telefoontjes over emotionele problemen is gestegen met twintig procent, er wordt veel minder gebeld over verliefdheid, en veel meer over eenzaamheid, depressie en zelfs zelfdoding. Tot slot zou ik graag een curve willen zien met daarin de stijgende lijn van ouders die zich ziek melden omdat ze zo onder druk staat om alle ballen hoog te houden.
55 dagen
Corona is niet de schuld van alles en kinderen zijn flexibel, maar school is voor veel van hen een anker, de plek waar een groot deel van hun leven zich afspeelt. Dus smeek ik u om te luisteren naar de oproep van Unicef: het is niet de vraag óf de scholen open moeten gaan, maar hoe. En wel zo snel mogelijk. Wees creatief. Misschien past het u niet, maar ik zou zeggen doe eens gek en sla met uw vuist op tafel, gebruik dezelfde ferme taal als een IC-baas. Doe het voor de 3,4 miljoen kinderen die al 55 dagen thuis zitten, die door niemand worden vertegenwoordigd. Omdat ze geen plek hebben in de grafieken.
1 Reactie
Beste Miloe,
Ten eerste denk ik niet dat Arie Slob iets te zeggen heeft. Als hij iets te zeggen had, dan had hij er voor gezorgd dat de middelbare scholen in september niet zonder enige voorzorgsmaatregelen weer open werden gegooid. Dat er in die omgeving niet werd gedaan alsof corona niet bestond en je van die kinderen helemaal niks mocht vragen. En wellicht had jij daar zelf ook om kunnen vragen, samen met alle ouders die zich nu volgens jou ziekmelden.van hun werk.
Als er namelijk toen wat verstandiger was gehandeld, dan had dat samen met wat voorzichtigheid op andere gebieden kunnen zorgrn dat de scholen niet of maar heel beperkt gesloten hadden moeten worden. Zoals dat in heel veel landen om ons heen het geval is geweest
In plaats daarvan dacht elke groep aan zn eigen belang, ook veel van de ouders van de middelbare scholieren, en bleven bijvoorbeeld heel veel middelbare scholen zonder enige beperking open- itt bijna alle andere landen- waardoor uiteindelijk strengere en langere maatregelen nodig zijn.
Veel van die groepen hebben een goed en redelijk verhaal, en allemaal weten ze te vertellen dat ze met de juiste maatregelen besmettingen kunnen voorkomen. Maar allemaal bij elkaar hebben ze er wel voor gezorgd dat we in deze situatie zitten.
Kort en streng was voor iedereen beter geweest, daar had Arie voor moeten zorgen.
Ik ben er helemaal voor dat scholen als eerste aan de beurt zijn, en ik begrijp dat het voor jongeren het zwaarst is. En ik ben er helemaal voor dat er iets extra’s wordt gedaan voor kinderen die in een lastiger thuissituatie zitten. Maar kinderen die in een fijne thuissituatie hebben meer aan ouders die uitleggen dat dit een situatie is waar we met z’n allen doorheen moeten. Hoe meer mensen met alle goede redenen van de wereld een uitzondering krijgen, hoe langer het voor alle anderen duurt. En sterker nog, hoe groter de kans dat uiteindelijk toch weet de scholen dichtgaan.
Maar goed, laat ik met je hopen dat de scholen snel weer open gaan. Ik zou je willen vragen er in dat geval ook even hard op aan te dringen dat dit gebeurt met de nodige voorzorgsmaatregelen, en dat alle ouders gewoon thuis blijven werken ipv redenen te bedenken waarom ze op hun werk onmisbaar zijn. En ook graag even niet mengen met andere gezinnen dan.
Zodat de scholen ook lekker open kunnen blijven en het museum waar ik werk ook weer een keer open gaat.
Waar we wat aan hebben is als iedereen korte tijd heel goed meewerkt. Waar we niks aan hebben is als alle Aries, Monica’s en Erics van deze wereld met de vuist op tafel gaan slaan. Dat klinkt goed, maar maakt alleen maar dat we hier met z’n allen langer en meg minder vrijheid inzitten.
Mvg Roel