Lees

Proefvakantie

Quin wilde niet meer met ons op vakantie.
En gelijk had-ie: deze zomer was er niet zoveel aan geweest. Als ik hem was zou ik ook niet nog een keer met mezelf en papa op vakantie willen.

Geschrokken van mijn zoons eerlijke en confronterende woorden gingen we dit weekend op ‘proefvakantie’. Niet lang. Maar net genoeg om Quin weer te laten voelen dat we ook heus wel op vakantie kunnen zonder ruzie te maken.

Want zijn vertrouwen was behoorlijk geschaad, zo bleek. Die angstige blik in zijn ogen als mijn emmer weer eens overliep, zal ik niet snel vergeten.
‘Weet je nog mama, met die pizza? Het was vooral rond etenstijd, dat je boos werd, hè?’
Hij weet het nog precies.
‘Klopt Quin. En weet je nog waarom ik zo boos werd?’
‘Er was iets met de pizza, wat papa niet goed deed.’
Ook ik weet het nog precies. Ik had pizza gemaakt en goed nagedacht wat iedereen lekker vond. Een kwart voor Quin met salami, een kwart voor de man met blauwe kaas en voor mezelf een punt met champignons. De man was zo lief geweest om de pizza te snijden en op bordjes te leggen. Alle stukken allemaal door elkaar. Zonder oog voor mijn persoonlijke pizzapunten. Ja, toen knapte er iets.
‘En toen moest je heel erg huilen.’
‘Ja, klopt, maar niet omdat papa het verkeerd deed hoor, schat. Maar omdat ik mezelf vooral heel erg in de weg zat. Dat had niets met jou of papa te maken. Snap je dat?’
‘Ja.’
Ja? Zou hij het echt begrijpen dat je eigenlijk boos kan zijn op jezelf maar dat je dat uit door weer boos op de ander te worden en daar dan weer heel hard om moet huilen? Ik snap het zelf niet eens.

De ochtend voordat we zonder ruzie op proefvakantie gaan ben ik zo gespannen dat ik eerst nog even flink bonje maak als Quin op school zit, maar om 12.30 uur sta ik te stralen op het schoolplein. En Quin ook. Hij heeft er zin in. Want vanavond gaan we slapen in een caravan. Dat wilde hij al heel lang. En we gaan zonder Zora. Dat wilde hij ook graag. En ’s avonds eten we kaasfondue in een restaurant. Dat heeft hij ook bedacht.

Quin geeft zich helemaal over, aan deze vakantie. Alsof hij helemaal vergeten is waarom we ook al weer op vakantie zijn. We spelen een potje Uno in de caravan, slenteren door de stad al ware het Parijs, gaan gezellig uit eten en slapen in de caravan onder roze bebloemde dekbedden en staan alledrie vrolijk op.

‘Denk je dat je binnenkort ook een keer met ons naar Parijs wilt?’ probeer ik voorzichtig aan het ontbijt.
‘Ja, dat wil ik wel. Maar dan geen ruzie maken, hè?’
‘Dat gaan we zeker proberen, hè?’ En ik geef de man een lange kus.

Deze proefvakantie was duidelijk niet alleen voor Quin een succes.

Een tijdje terug schreef ik dit blog over mijn zomervakantie en Quin en hoe het idee van de proefvakantie ontstaan is. 

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

1 Reactie

  • Reageer lonneke Emonts 14 november 2017 at 20:54

    Pfff, moest ff een traantje wegpinken. Zo open en zo puur zo kwetsbaar en mooi geschreven Inge??

  • Laat je reactie achter