Verwachtingen

Ingelise is moeder van drie kinderen (van 10, 8 en 4). Ze blogt over haar leven als (werkende) moeder en wat haar daarin allemaal verwondert.

“En nu ben ik jullie allemaal spuugzat! Als dit vakantie is, dan hoeft het van mij niet!” bries ik, terwijl ik voor de rest van mijn gezin uit het bospad op storm. Zonder me iets aan te trekken van de nieuwsgierige blikken van de andere vakantiegangers, stamp ik nijdig door naar boven, de steile berg op. Het zweet plakt op mijn rug maar dat kan me niets schelen. Ze zoeken het maar uit met zijn allen!

Het was het gejammer van mijn vierjarige zoontje dat mijn emmer deed overlopen. Gejammer omdat hij niet meer verder wilde lopen, terwijl we nog maar net aan de wandeling waren begonnen. Gejammer dat ik er niet meer bij kon hebben omdat het bovenop het venijnige gekibbel kwam van zijn twee zussen dat al de hele dag aan de gang was. Over werkelijk alles. Wie als eerste mocht douchen, wie er op de favoriete plek in de auto mocht zitten, wie het grootste croissantje mocht bij het ontbijt en of je wel of niet mag lachen aan tafel als de ander dat niet leuk vindt.     

Terwijl ik verder over het pad loop en als eerste de waterval bereik waar we naar toe aan het wandelen waren, voel ik de frustratie nog steeds door mijn lijf razen. De frustratie van een vakantie die maar niet wordt wat ik ervan had gehoopt. En mijn eisen waren niet eens zo hoog. Gewoon lekker bijkomen en even weg van alle rapportgesprekken, klassenborrels en deadlines op het werk waar we allemaal zo moe van waren geworden. Met een stapel boeken en een kop koffie in de zon, de kinderen naar het zwembad, ’s middags gezellig met zijn allen een uitstapje maken en ’s avonds een wijntje. Dat soort werk.

Eenmaal gearriveerd op de Franse camping blijkt de praktijk zoals altijd weerbarstiger.

Maar eenmaal gearriveerd op de Franse camping blijkt de praktijk zoals altijd weerbarstiger. Het merendeel van de tijd ben ik helemaal niet in mijn boek aan het lezen en van het mooie uitzicht aan het genieten maar ruzies aan het sussen, natte badpakken van de vloer van de krappe stacaravan aan het rapen en pleisters aan het plakken op schaafwond nummer dertig van deze vakantie. En mijn humeur concurreert met dat van mijn oudste dochter die chagrijnig is omdat ze nog steeds geen vriendinnetje heeft gevonden om mee over de camping te struinen. En met dat van mijn man die zich stoort aan het ontbreken van wifi in deze uithoek zonder bereik voor zijn telefoon. We hadden allemaal zo onze eigen verwachtingen, realiseer ik me.

Ik staar naar de waterval, die vanwege de hardnekkige droogte van dit jaar ook niet helemaal voldoet aan de verwachtingen. Een klein handje drukt zich in de mijne. “Ben je nog boos mama?” Het is mijn jongste die inmiddels is opgehouden met jammeren. “Nee hoor”, zeg ik, niet helemaal naar waarheid. “Kom, we gaan weer terug, een ijsje eten.” Opgelucht huppelt hij aan mijn hand naar beneden waar we een café vinden dat zowaar ieders goedkeuring kan wegdragen en ik mijn langverwachte wijntje bestel. Na twee slokken landt er een wesp in mijn glas die overdreven op zijn rug begint te spartelen. Ik krijg medelijden met hem en ik wip hem eruit; hij had vast ook hele andere verwachtingen van deze dag.