Frauke is (ondanks haar Hollandse naam) een Belgische moeder. Ze woont met haar gezin in de rand rond Brussel. Begin dit jaar verloor Frauke haar partner Olivier, en verloren de kinderen Elise (11) en Tristan (10) hun vader na een jarenlange ziekte. In korte blogs schetst Frauke voor ons wat het verlies van een partner en vader doet met een jong gezin. Ze schildert momentopnames, zowel mooie momenten, maar ook verdrietige.
We gaan kamperen. De dagen voordien lopen we als kippen zonder kop het hele huis door.
Kleren selecteren – rugzak maken – toiletzak niet vergeten – zwempak inpakken – handdoeken wassen – zonnecrème meenemen – muggenzalf zoeken; en de anti-muggenstick.
Wespenkaarsen opduiken – tentverlichting checken, mét de batterijtjes – tent nog eens opzetten – matjes zoeken – slaapzakken luchten en de kussens niet vergeten of we slapen niet.
Alles voor het eten selecteren – en voor de afwas. Boeken meenemen – podcasts voor de auto downloaden – de dieren nog even vertroetelen – de planten water geven en het huis afsluiten.
Op de dag van vertrek hollen we nog twintig keer langs elkaar de trap op en af. En dan zit Tristan in de auto te wachten op vertrek, haalt Elise nog vlug iets uit haar kamer, en orden ik bij de voordeur mijn laatste gedachten.
Ik hoor Elise naar beneden denderen en bruusk stoppen bij Oliviers bureau en foto.
‘Daaaaag papa,’ klinkt het lieflijk door het lege holle huis.
Waarna ze verder naar beneden dendert, langs me heen de auto induikt, en we vertrekken op vakantie.
Geen reacties