“Máááám, als je nu niet ophoudt word ik echt heel boos op jou!” spreekt mijn driejarige me streng toe. Zijn woede is volkomen terecht, want ik heb al zeker acht keer gezegd dat ik de televisie uitzet en mijn telefoon weg leg. Toch blijf ik naar de persconferentie op het ene scherm en de reacties van vriendinnen op het andere scherm kijken. Corona heeft mijn volle aandacht gevangen en lijkt niet van plan die nog los te laten.
Best vreemd als je weet dat ik sinds de geboorte van Benja geen nieuws meer kijk. Een bewuste keuze, omdat er sinds hij er is een soort schild van me af is gevallen. Ik zat wekenlang met hem als baby op mijn arm te huilen om alle gruwelijkheden die er in de wereld gebeuren. Verkrachtingen, moordzaken, zieke kinderen, het greep me allemaal nog meer aan dan daarvoor. Omdat ik dat niet meer trok, schrapte ik ‘het nieuws bijhouden’ van mijn to-do-lijstje. Het kwam door die beslissing dat ik de ernst van het Coronavirus pas doorhad toen het ons land al lang en breed had bereikt.
Maar sindsdien is het hek van de dam. Uw schermtijd afgelopen week was 3 uur en 57 minuten. Dat is 54% meer dan de week ervoor, vertelde mijn iPhone me afgelopen zondag. Het bevestigde wat ik al wist: ik check continu nieuwssites om te weten wat er in de wereld gebeurt. Hoeveel besmettingen er zijn. Wat we beter wel en beter niet kunnen doen. Hoeveel mensen er zijn overleden. En gelukkig ook hoeveel mensen er weer beter zijn geworden.
Ik hou mezelf voor dat het logisch is wat ik doe. Dat het belangrijk is om van de adviezen van het RIVM op de hoogte te blijven. Dat de hartverwarmende initiatieven waar ik over lees juist een oppepper zijn in deze bizarre tijd. Maar als ik écht eerlijk ben, weet ik dat ik alleen maar verstoppertje met mezelf speel. Dat ik maar een enkele keer per week iets nieuws lees, en dat verder vooral dezelfde beangstigende woorden steeds door iemand anders worden uitgesproken. En dat ik me nu alleen maar zo op de buitenwereld focus omdat ik de angst-storm die binnenin me woedt, te eng vind om echt te voelen.
Daarom besluit ik vandaag – op Benja’s derde verjaardag – opnieuw dat ik de nieuwsdienst buitensluit. Ik focus me op mezelf, op Benja en op Joost. Daar heb ik op dit moment m’n handen vol aan.
Belt iemand even aan als we weer naar buiten mogen?
1 Reactie
Kan wel janken omdat het zo herkenbaar is. Maar het is ook niet zomaar iets waarin we zijn beland zeg. Maar ik maak het er niet beter op… Dankjewel voor de spiegel, vandaag gaat fb weer van mijn telefoon… Maar ik voor cvrm.nl maak ik toch maar even een icoontje aan op mijn startscherm hoor..