‘Zora heeft een lekke band, hè?’ De buurvrouw die we op de stoep tegenkwamen wees met een strenge vinger naar de achterband van Zora’s fiets met zijwieltjes.
‘Weet ik,’ antwoordde ik zo achteloos mogelijk en liep snel door. De buurvrouw met een meewarige blik achterlatend.
Zora ging me namelijk veel te snel.
Niet alleen leek het gisteren dat ze als een klein ieniemieniemensje van 2100 gram in mijn armen lag en ze zich maar met moeite warm kon houden, maar óók letterlijk.
Ze was nog geen twee toen ik haar al niet meer bij kon houden op de loopfiets. Daarna volgden al snel de step, eerst met drie wielen, en daarna zo’n stoere met van die kleine wieltjes. De fiets met zijwieltjes kon ik ook al niet lang voor haar verborgen houden. Zo klein als ze is, wil ze alles ontdekken. En snel een beetje ook. En daarin kan ik haar maar moeilijk bijhouden.
Sterker, ik probeer haar soms zelfs af te remmen. Letterlijk dus. Om me daar een paar dagen later weer zo schuldig over te voelen dat ik niet weet hoe snel ik haar band moet plakken en haar voor me uit laat fietsen. Met op elkaar geknepen billen. Dat wel.
Een paar maanden later krijg ik een foto doorgestuurd van de crèche: Zora op de fiets. Zónder zijwieltjes. Ik val bijna van mijn stoel van verbazing. Ik had er de afgelopen tijd juist alles aan gedaan om dat te voorkomen. Veel te bang dat ze veel te hard zou vallen. En nu dit. Vol goede hoop dat het maar een momentopname is en dat los fietsen nogal groot is uitgedrukt, stap ik het plein van de crèche op.
Zora staat te popelen mij te laten zien wat ze al kan: fietsen. En niet zo’n beetje ook. Als een volleerde fietser zigzagt ze door alle kindjes heen, remt ze waar nodig en stapt ze af als haar rondje erop zit. De blik in haar ogen als ze weer voor me staat! ‘Mama, ben je trots op mij?’
De tranen schieten me in de ogen. Natúúrlijk ben ik trots op haar.
Thuis sloop ik direct de zijwieltjes van haar fiets om maar te voorkomen dat ik terugval in mijn oude gewoonte. Ietwat onwennig over deze ontwikkeling stel ik voorzichtig voor een helmpje te dragen, wat Zora wonderwel accepteert. Als ik later constateer dat haar achterwiel iets aanloopt, denk ik glimlachend terug aan die lekke band en mijn goede voornemens, laat het achterwiel voor wat het is en pak Zora stevig vast. ‘Blijf alsjeblieft nog even klein’, fluister ik in haar oor. ‘Je gaat me veel te snel.’
Geen reacties