Ik zit op kantoor met mijn nieuwe grote scherm voor mijn neus. In plaats van te werken, scroll ik lamlendig langs verschillende sites voor schoenen. Ik verdwaal in de korte zwarte laarsjes als ik klik op de shabbies chelsea boots. Het is honderd jaar geleden dat ik voor het laatst schoenen kocht, ik heb even geen idee wat er naast sneakers tegenwoordig nog meer leuk is. Ik bedenk me dat ik überhaupt al maanden niets voor mezelf heb gekocht.
Als ik iets heb geleerd heb over moeders de afgelopen jaren, dan is het wel dat ‘we’ het makkelijker vinden om voor anderen te zorgen dan voor onszelf, én dat als we gaan winkelen we vaak thuiskomen met tassen vol kleren voor de kinderen en er zelf karig vanaf komen. En dat terwijl de winkels vol met zelfhulp-boeken staan waarin ons toe wordt geschreeuwd dat we pas goed voor anderen kunnen zorgen als we goed voor onszelf zorgen.
Zijn goedkeuring voor retail therapie heb ik wel altijd onthouden.
Ik denk terug aan mijn therapeut Frits die ik jaren geleden, toen ik mezelf gruwelijk voorbij was gerend, wekelijks bezocht. Menig sessie sloot hij af met de zin: ‘en ga dan nu maar een jurk voor jezelf kopen.’ Ik zie hem nog met zijn guitige ogen over zijn brilletje naar mij kijken. Meestal deed ik dat niet, maar zijn goedkeuring voor retail therapie heb ik wel altijd onthouden.
Inmiddels ben ik er wel beter in geworden, in dat ‘voor mezelf’ zorgen. En dat zit hem niet (alleen) in dingen als een dag naar de sauna gaan, een dag voor mezelf inplannen of een nieuwe jurk kopen. Wat mij betreft gaat het veel meer over zelfcompassie. Over niet zo streng zijn voor jezelf. Over jezelf niet veroordelen.
Maar eens in de zoveel tijd, als ik een rotdag heb, ongesteld ben of mijn leven te saai vind, dan denk ik terug aan die goeie ouwe Frits en gooi ik er wat retail therapie tegen aan. Ik klik nog even door op de via vai chelsea boots. En trouwens… die zouden ook heel leuk onder een nieuwe maxi dress staan.
Dit blog bevat een samenwerking
Geen reacties