We zitten met z’n allen aan de eettafel. “Wat willen jullie doen?” vraag ik mijn twee kleuters. Ik heb ze net uit school opgevangen met thee en koekjes. Jos drinkt zijn laatste slok koffie op en gaat boven weer aan het werk. Twee vermoeide hoofden kijken mij aan. “Mogen we TV kijken?” vraagt Jesse. Eigenlijk ben ik ook nog aan het werk. Over een kwartier heb ik een call, dus de TV lijkt me voor nu een prima plan. Ik geef ze de afstandsbediening en even later klinkt de begintune van Mike de Ridder.
Tevreden over mijn eigen moederskills neem ik nog een slok koffie en kijk naar mijn kroost.
Toen ik nog geen moeder was, had ik ook zo’n sereen beeld van hoe het zou zijn. Blije kinderen aan tafel met limonade en koekjes. En dat ze daarna lekker voor zichzelf iets zouden doen. Inmiddels weet ik dat het ook anders kan en dat moeder-zijn helemaal niet altijd zo sereen is.
De call verschuift naar later die middag en de TV staat inmiddels alweer ruim een uur aan. Ze beginnen ruzie te maken om wie de afstandsbediening mag vasthouden en welk filmpje de volgende is. Tijd voor wat anders.
“Jullie mogen gaan spelen,” zeg ik. De een gaat rondjes fietsen op het pleintje, de ander speelt binnen met de Playmobil. Mooi, denk ik en klap mijn laptop open om de bespreking verder voor te bereiden. Maar voor ik het weet buitelen ze in de woonkamer over elkaar heen, huilt de een omdat de ander te lang naar hem kijkt en maken ze om de haverklap ruzie.
Mijn laptop begint geluid te maken en ik zie de foto van degene met wie ik zou videobellen in beeld verschijnen. “Hoi! Gaat het nu lukken denk je?” vraagt mijn opdrachtgever. Ze is ook moeder, gelukkig. “Nou, we gaan zien hoever we komen,” lach ik. Als ik voor de derde keer in twee minuten tijd moet ingrijpen, begint mijn hartslag toch overuren te maken. Ik stuur mijn man een appje: “Ben jij druk nu? Ik heb die call maar de jongens zijn wat te moe.” Hij appt terug dat hij een gesprek aan het afronden is. Twee minuten later komt hij rustig naar beneden en neemt de jongens onder zijn hoede. Ik verdwijn naar de tuin en zet mijn bespreking voort.
Ik sluit het gesprek een kwartier later met een goed gevoel af. Er renden geen oververhitte jongetjes de bespreking in, er was geen moeder die uit haar slof schoot, ik kon me concentreren en mijn man en ik vormden een team waar Carlo en Irene niks bij zijn.
Mijn WhatsApp staat nog open zie ik, en mijn oog valt op de tekst die ik naar mijn man appte. En er valt me iets op. Waar ik een half jaar geleden geagiteerd “Kom jij naar beneden? De jongens zijn strontvervelend,” zou hebben geappt, gebruik ik nu andere woorden. En dat voelt niet alleen goed, maar werkt ook nog eens beter.
Zie je? Moeder-zijn is learning by doing. En ik krijg het na zes-en-een-half-jaar steeds meer onder de knie.
Geen reacties