Zondag: als we richting de incheckbalie lopen voel ik ze opkomen. Ik slik en snuf om het tegen te houden. Henno en Keet lopen voor me uit met hun rolkoffer speurend naar waar ze de dikke rij in kunnen. Het lijkt wel een doolhof vol mensen zo druk is het op Schiphol. Als een slang krioelt de rij door de vertrekhal. Ik loop zo lang mogelijk mee. Keet kijkt me na een paar minuten verbaasd aan: “Wat is er mam?”
“Niks lieverd, ik vind het gewoon ver, China,” antwoord ik en forceer iets dat op een lachje moet lijken. Ik was vanaf het begin af aan al niet enthousiast over deze reis. Twee vliegtuigen en een taxirit naar de middle of nowhere, waar de skateboardwedstrijd is, staan hun voor de boeg. Ik dacht dat ik inmiddels aan het idee was gewend. Maar nu ik hier op Schiphol loop om ze weg te brengen lijkt het daar niet op. En dan krijg ik ook die f*cking app waarmee we zouden communiceren nog eens niet aangeslingerd.
Maandag: In mijn slaapkamer dwaalt een berg kleren op de grond waar ik al een paar dagen overheen stap. In de badkamer puilt ook een wasmand uit, terwijl Henno alle was van hem en Keet al had gedaan. In de keuken ligt een stapel ongeopende post met daarin minstens negen blauwe enveloppen. Op het aanrecht staat een zichzelf vermenigvuldigende afwas, achter me een verzameling karton waarmee een hele schoolklas een box fort zou kunnen maken en ik ontdek een vuilniszak vol met schriftjes, tekeningen en werkboeken van Teun uit groep 5. Ik laat het vandaag even voor wat het is en ga aan het werk. Dankzij buurvrouw Maaike die Teun vanmiddag opvangt kan ik even een goeie start maken.
Dinsdag: De troep is niet vanzelf verdwenen. Het is inmiddels niet alleen in mijn huis onoverzichtelijk, maar ook in mijn hoofd. We zijn nu al een kleine week terug van vakantie, maar het lukt me nog niet om de orde erin te krijgen. Het leven in een camper van zo’n tien vierkante meter zonder verplichtingen was een stuk makkelijker te behappen.
Ik trek de deur achter me om naar kantoor (a.k.a Club van Relaxte Moeders headquarters) te gaan waar Sanne zich in het zweet staat te soppen omdat onze werkplek er in die zes weken vakantie ook niet frisser op is geworden. “Sorry ik kan je even niet helpen, ik moet echt deze deadline nu halen,” verontschuldig ik mij als ik in de weg achter mijn laptop ga zitten terwijl Sanne onder mijn voeten stofzuigt.
Het is fijn om terug op kantoor te zijn. Om met Sanne zes weken bij te kletsen. Maar het is ook zo weer twee uur en ik moet Teun van school halen. En die stapel post eens doornemen, rekeningen betalen en een was draaien.
Woensdag: Het huis is weer enigszins toonbaar. Goed genoeg om een ochtend thuis te werken. Ik doe een poging om aan het laatste hoofdstuk van mijn boek te werken. Het hoofdstuk dat ik voor de zomer al af had willen hebben. Maar waar m’n hoofd toen te vol voor zat. Het hoofdstuk dat al de hele zomer in mijn hoofd zeurt, waar ik nu zo tegenop zie. Het hoofdstuk dat er nog niet lekker uitkomt. Dat nog te ingewikkeld is geformuleerd. Ik schrijf een stuk en laat me afleiden. Ik ontdek onherstelbare fouten in ander werk. Fouten die niet mijn toedoen zijn. Ik word nog chagrijniger. Ik geef mijn hormonen de schuld. Ik haal Teun van school in de regen. Ik breng Teun naar freerunnen in de regen. Ik heb een stom telefoongesprek over de onherstelbare fouten die niet mijn schuld zijn. Ik oefen voor de 367ste keer de tafel van zes en de tafel van zeven met Teun. Waarom kent hij wel alle liedjes van de Beatles uit zijn hoofd maar is zes keer zeven er niet in te krijgen? Ik blijf geduldig. Keet en Henno bellen. Hiephoi het lukt toch met WhatsApp. Ze hebben het een zwaar daar in China. Het gaat even niet zoals ze willen. Mijn hoofd zit vol watten, het lukt me niet iets opbeurends of wijs te zeggen. Zij gaan slapen ik ga tomatensoep maken.
Mijn lieve buurvrouwvriendin Mariska komt de keuken in lopen. En dan moet ik huilen. Want het is echt niet leuk dat ze zo ver weg zitten en ik niks kan doen. De soep is wel lekker.
Donderdag: Als ik wakker word is er een vrolijker en positiever appje uit China. Op de Instagrampost die ik gisteravond nog schreef over de stomme dag schrijft @lievevw: “Ja… De ontnuchtering dat de vakantie nu echt wel gedaan is hakt er bij iedereen in denk ik. #samehere.”
Tja dat is wat het is denk ik. Laat ik er maar een blog over schrijven.
Geen reacties