Uniform

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van acht en een dochter van elf. En over zichzelf natuurlijk 😉

Als groot mannen-in-uniform-fan maakte mijn hart een sprongetje toen mijn man onlangs een baan kreeg bij Defensie. Helaas niet in een stoere over de grond tijgerende hindernisbaan-trotserende rol, maar wél als waardevolle toetsenbordridder. ‘Ik sta bij een stand op de Marinedagen, komen jullie kijken?’ vraagt hij op een dag tijdens het avondeten.

Dit klinkt als een dagje avontuur, voor moeder en kinderen. Want mannen in uniform lijken goed te weten wat er nodig is als de pleuris uitbreekt ja, maar besteden ook duidelijk dagelijks tijd aan een potje krachttraining. Dat laat ik, ehh laten we, niet aan ons voorbij gaan.

Ik verander in een blozende puber

En avontuurlijk, dat wordt het. We bekijken knallende demonstraties, bewonderen enorme fregatten, de kinderen trotseren hindernisbanen, we lasergamen fanatiek vanonder onze camouflagehelm en staan met onze vingers in de oren als ze mijnen onder water laten ontploffen. En we zien heel, veel, mannen in uniform.

Zoals ik vaders zie veranderen in kleine jongetjes die zich gepassioneerd op ongeladen geweren storten, zo verander ik bijkans in een blozende puber tussen al die vlekkenpakken. Politie, marechaussee, mariniers, soldaten, alles is vertegenwoordigd. Ik vergeet even dat ik twee kinderen aan de hand heb wanneer we kijken naar een grasgroen geschminkt voorbijstampend peloton dat streng voor zich uit kijkt. (Uiteraard kijk ik alleen naar alles boven de 30 jaar, van die jonkies krijg ik alleen maar warme moedergevoelens). 

De kinderen genieten en blijven maar terugkeren bij hun vader om over hun avonturen te vertellen. Als we na vijf uur rondbanjeren het terrein verlaten en richting pendelbussen lopen zegt mijn zoon: ‘papa heeft echt leuk werk.’ Ik kijk een setje soldaten na. 

‘Ja joh,’ zeg ik. ‘Dat ben ik helemaal met je eens.