Lees

In de mailbox: Gevallen

Soms krijg ik een mail die ik graag met jullie deel in de rubriek in de mailbox. Deze keer een blog van Nienke, die vorige maand van haar paard viel.

Daar lig ik dan, samen met mijn twee gebroken ruggenwervels. Er zijn vier gordijnen die mij scheiden van de lijven en levens van de andere patiënten. Eén heeft slaapapneu denk ik, want de piepjes vliegen me om de oren. Tel daar gesnurk en de volledig lichtdoorlatende gordijnen bij op en je kunt raden naar hoe mijn nacht geweest is. 

Vandaag mag ik, godzijdank, naar huis. Om donderdag weer terug te komen en de spannendste dag van mijn leven te gaan beleven. En de pijnlijkste erna, volgens de arts. Hier in dit bed blijven de tranen maar komen. 

Eergisteren viel ik tijdens mijn wekelijkse paardrijles van Denzel. Een mooie donkerbruine ruin met een schoftmaat van één meter tachtig. Een grote schat op stal, maar in de bak soms zeer onvoorspelbaar. Nog geen vier weken geleden viel ik ook van hem af na een onverwachte bok. Trots stond ik gelijk weer op, tot mijn eigen verbazing. En ik klom er weer op en reed verder. Ik prees mijzelf en mijn recente start op de sportschool. Wat was ik fit!

Huilen gaat niet, alleen maar snakken naar adem.

Hoe anders was het deze keer. Ik landde op mijn rug, ongekend hard. Dook gelijk weer in elkaar want een trap na krijgen was iemand met Denzel ook al eens overkomen. Nog nooit, nou misschien alleen tijdens de bevalling van mijn tweeling, heb ik zo’n gruwelijke pijn ervaren. Kortsluiting in mijn hoofd. Huilen gaat niet, alleen maar snakken naar adem. ‘Wil iemand mij vasthouden?’ heb ik geroepen. Ik kon me niet op de grond laten zakken en zat in een halve sit up. Alles wat er dan door je heen gaat, met ‘kan ik ooit weer lopen?’ als belangrijkste vraag. Kan ik nog op stap met mijn lieve kinderen en vriend? 

‘Per vandaag stop ik met paardrijden,’ zeg ik als mijn vriend arriveert en me vasthoudt. Dit maakt mijn tranen los, want god wat hou ik van paarden en paardrijden.
Ik word met een ambulance afgevoerd naar een ziekenhuis waar ze – volgens mij- het personeel gescand hebben op lief zijn. Ik heb diep ontzag voor het zorgpersoneel. Tegen zoveel liefheid ben ik niet opgewassen dus zit ik continu te bedanken en te snotteren als de zuster voor de derde keer in een uur de po onder mijn billen vandaan haalt. 

Vandaag mag ik weg, met corset, en in afwachting van de operatie. Naar huis, naar mijn allerliefste mensen.  Dat maakt de pijn en het ongemak draaglijk. Ik droog mijn tranen. Slechte nacht of niet, vandaag ga ik er tegenaan. 

Wie is Nienke en hoe is het nu?

Ik ben Nienke Kors, niet-altijd-zo-relaxte-moeder van een tweeling van 7 jaar, Teun en Linde. Samen met Haiko en de kinderen woon ik in Haarlem. In het dagelijks leven ben ik naast moeder ook kleuterjuf op de allerleukste basisschool van heel Haarlem.

Ik ben inmiddels geopereerd aan mijn rug en dat is goed gegaan. Een dag later mocht ik alweer naar huis! De eerste week was ik erg afhankelijk maar inmiddels gaat het echt beter. Ik loop al wat rond en breng en haal zelfs af en toe alweer de kinderen van en naar school aangezien ik sinds afgelopen weekend weer mag autorijden van de arts (alleen korte stukjes en mits het geen pijn doet). Dus ons leven lijkt alweer een beetje normaal, alleen gaat bukken en buigen echt nog niet en moet ik tussendoor nog veel rusten anders krijg ik echt te veel last.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter