Missen

Ik zou gelukkiger moeten zijn. Toch loop ik vaker met een frons in m’n wenkbrauwen, dan dat ik glimlach. Ik zucht me door de dagen. Zelfs op een zonovergoten dag, waarin ik een boek heb kunnen lezen in de tuin, we een ijsje gingen eten en we spelletjes rummikub spelen met elkaar, overheerst een zwaar gemoed.

Maar dat mag niet van mezelf. We zijn gezond, we hebben geen financiële zorgen, we hebben een fijn huis met genoeg ruimte voor een thuiskantoor en dat er ook nog kinderen kunnen komen spelen. We vieren een verjaardag door met de jarige langs alle familie te rijden en taartjes te brengen. We plakken een vuilniszak op de tafel en storten daar alle patat en mayonaise op, omdat het avondeten iedere dag zo hetzelfde was. ‘We maken er het beste van,’ hoor ik mezelf zeggen. En dat doen we goed. Ik zou met niemand liever deze tijd doorbrengen dan met mijn lief en kinderen. Zelfs als we dag in, dag uit op elkaars lip zitten, vind ik ze de leukste en liefste.

Angstig denk ik terug aan de tijd van m’n burn-out en depressie en ik vraag mezelf voortdurend af of ik weer in het drijfzand ben beland. Ik neem mezelf voor me voor de gek te houden. Om overal enthousiast op te reageren, ‘ja’ op te zeggen, alles een goed idee te vinden. Alles om maar niet opnieuw die afgrond in te vallen. Ik houd dat maar een paar uurtjes vol. Dan ben ik weer chagrijnig om kaplaarzen zand die uitgestort worden op de vloer, een nieuwe koers op m’n werk die ik ondoordacht vind, op de coronakilo’s. ‘Ja’ zeggen tegen chips en chocola gaat me namelijk wel heel goed af.

Ik mis de vrijdagmiddagborrels, de theaters, festivals, musea. Ik mis het knuffelen van zusjes, vasthouden van vrienden en omhelzen van m’n ouders. Maar nog meer mis ik mezelf. Ik zou gelukkiger moeten zijn.