Uitvechten

Natanja is moeder van een dochter (9 jaar) en een zoon (7 jaar) en sinds deze zomer blogger bij de club. 

‘Er wordt gevochten! Snel!’ Driftig roepend tikt het vriendje van mijn zoon op het raam. Hij wenkt dat ik moet komen.

Gevochten? Ik sta op van de keukentafel en haast me met het jochie naar de speeltuin, waar mijn zoon en zijn twee vriendjes hun speelafspraak doorbrengen. Bij de ingang staan een ouder buurmeisje en haar vriendin me verontwaardigd aan te kijken. De jongens stuiteren boos om ons heen, van alles door elkaar roepend. Iets met ‘ik blokkeerde haar alleen maar toen ze weg wilde fietsen’ en ‘zij zei dat ik een kleuter was’ en ‘ze greep me bij de keel’. Alhoewel dat laatste me lichtelijk verontrust ben ik gerustgesteld. Het beeld van over elkaar heen rollende kinderen waar ik me tussen moet werpen kan ik laten varen. 

Desondanks haal ik diep adem. Want oh jee, ik ben in een conflict beland. Een conflict tussen jongens en meisjes. Tussen mijn zoon en het buurmeisje. En ik hou buren (en hun kinderen) graag te vriend. Het liefst draai ik mij op mijn hakken om. Ik weet namelijk al heel lang dat ik een conflict of crisis liever afwend, dan ‘m aanga. Ik groeide op met de mantel der liefde, maar die bedekte soms iets teveel. Want we moeten het vooral leuk hebben met z’n allen. Weet ik veel, hoe ik hiermee om moet gaan. 

Nee, besluit ik ferm, ik ben hier de volwassene en de enige aangewezene voor een Moment van Pedagogisch Ingrijpen. (Maar hoe dan? Hoe?!) Onlangs besprak ik dit soort momenten en mijn held-op-sokken-aanpak nog met een vriendin. 

‘Joh’, zei ze. ‘Gooi het op hun zelfoplossend vermogen, dat doen ze op school ook!’ 

Best een goeie. 

Toch zie ik in deze speeltuin weinig mogelijkheid voor zelfoplossend vermogen. Is het niet qua leeftijd, dan wel met hoeveel kinderen ik hier een discussie sta te voeren. Ik ga vandaag voor de ‘fake it till you make it methode’- kijken of ik ermee wegkom.  

Ik geef de kinderen om de beurt het woord, en maan de anderen tot stilte. Zo, dat leek best profi en verrek, ze houden zich stil. Da’s al een klopje op de schouder waard!
Braaf vertelt ieder kind zijn of haar beleving van de situatie. Ik knik, ik hum, ik kijk serieus de kring rond, alsof ik met alle wijsheid in pacht heel goed weet hoe we hier uit gaan komen. Weten zij veel dat ik nu liever gillend wegren omdat ik de Handleiding voor Kinderruzies vandaag nét niet bij de hand heb. Naarstig blader ik in mijn hoofd door de ‘hoe los ik een ruzie op-mapje’, gevuld door opvoedboeken. Potverdrie, ik moet het uit mijn tenen halen, maar het zál me lukken! Anders sla ik een flater van gigantische proporties. Ik zet mijn serieuze blik op en besluit: “Heeft iedereen zijn zegje gedaan?’
Vervolgens vertel ik heel wijs aan iedereen hoe het de volgende keer anders kan, geef aan dat we elkaar niet plagen of pesten of naar de keel vliegen, en daarna verwacht ik dat de hele club excuses aan elkaar aanbiedt. Dat gebeurt schoorvoetend. 
Opgelost! Ik ben zeer tevreden met mezelf, en kondig aan dat ik weer naar huis ga. Goh, dat hebben we toch maar weer mooi gefixt! 

En zijn ze het niet eens met deze aanpak, dan vechten ze het alsnog maar lekker uit.

Wie is Natanja?

Ik ben grootverbruiker van opvoedboeken, heb een mom coach gezien, een opvoedcursus gevolgd, ik check in bij vriendinnen met kinderen over hoe zij dit allemaal doen, kortom: ik ben altijd op zoek naar hoe ik de opvoeding het beste kan aanpakken. En vind het heel fijn dat er een heleboel andere moeders zijn die net als ik heel gelukkig met hun bloedjes zijn, maar over het algemeen ook maar wat doen. Zoals hier, bij de Club van Relaxte Moeders. 

Groot was mijn geluk dat ik een dochter kreeg (want meisjes snap ik!), groot mijn verwondering toen tijdens de tweede zwangerschap bleek dat het een jongetje was. Want hoe jongetjes werken, daar moest ik nog even achter komen. Inmiddels heb ik ondervonden dat ik ook niet altijd weet hoe meisjes werken. Mijn rol als moeder begint me steeds meer te passen, vooral nu de kinderen ouder worden. Wat een leuke fase! 

Ik ben 39, getrouwd met Tom, we hebben een dochter van 9 en een zoon van 7. Ik werk als consultant en woon in een dorp onder de rook van een grote stad. Ik ben, zoals zovelen onder ons, eeuwig op zoek naar het vinden van balans vinden tussen zorg en opvoeding van mijn kinderen, mijn superleuke baan, de zorg voor familie en het hebben van een eigen leven. En daar probeer ik uiteraard uitermate relaxed onder te blijven!