Uitleg overbodig

Anke’s zoon Sieger is – naar eigen zeggen – een meisje-jongen. Ze blogt over hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn en zo mogen wij meekijken met hun bijzondere traject.

Na twee jaar vakanties in eigen land door Corona, gingen we dit jaar naar een camping in Duitsland. Ik verheugde me op een vakantie in het buitenland. Om voor de hand liggende redenen, maar ook omdat het verschil in voertaal een voor ons gezin een ander groot voordeel met zich meebrengt: we hoeven niets uit te leggen. We spreken Sieger aan met ‘hem’ en niemand zal raar opkijken. Ik had het helemaal bedacht.

Vorig jaar op de camping in Nederland hadden we op voorhand bedacht dat we Sieger de betreffende twee weken met ‘zij’ en ‘haar’ zouden aanspreken. Om opgetrokken wenkbrauwen en het gedoe van zo ongeveer elke dag weer aan iemand anders uitleggen dat wij een ‘dochterzoon’ hebben, te voorkomen.

Dat idee bleek in de uitvoering erg lastig. We zijn zo gewend om Sieger met ‘hij’ aan te spreken dat het regelmatig ‘mis’ ging. Als het wel goed ging dan voelde het heel ongemakkelijk, bijna leugenachtig, dus ook dat was geen succes. Met als gevolg dat we toch weer regelmatig stonden uit te leggen hoe de vork in de steel zat. Gelukkig is Sieger zich er vaak niet van bewust dat mensen hem uitgebreid observeren en je bijna de gedachtes van ‘hoe zit dit nu eigenlijk’ van de gezichten af kan lezen.

Er stonden ook Hollandse auto’s tussen.

Toen we de parkeerplaats van de camping op reden, zag ik, zoals ik verwachtte, overwegend Duitse nummerplaten. Maar net als wij, zijn er uiteraard ook Nederlanders die deze camping bezoeken: er stonden ook een aantal Hollandse auto’s tussen.

Terwijl wij aan het inchecken waren keek ik uit het raam van het receptiekantoortje. Sieger stond buiten met een meisje te kletsen. “Ik heb al een vriendin gemaakt,” zei hij direct toen ik weer buiten kwam. “En ik heb haar maar gelijk gezegd dat ik eigenlijk een jongen ben, dan weet ze dat alvast.”

“En wat vond ze daarvan?” vroeg ik met enig voorbehoud in mijn stem. “Ze zei: wat heb je dan een mooie pruik. Dus toen heb ik gezegd: maar dit is mijn echte haar. Nadat ze aan mijn haar gevoeld had, geloofde ze het pas!”

We lachten er allebei om. Mijn ideeën over hoe we het deze vakantie zouden aanpakken leek in de eerste vijf minuten al gesneuveld. Ik nam me voor om me niets aan te gaan trekken van gefronste wenkbrauwen of starende blikken. Mocht er uitleg nodig zijn, dan zou Sieger de Nederlandse campinggasten prima zelf van informatie voorzien.