“Dan moet je nu wel écht keuzes gaan maken,” zegt mijn zwager als ik vertel dat ik van vier dagen werken terugga naar drie. “Want in 32 uur tijd sprokkel je zo een hele werkweek bij elkaar. Je klapt je laptop nog eens een avondje en een zaterdagmiddag open en voor je het weet ben je fulltime aan de slag. Maar met drie dagen red je dat echt niet meer,” vervolgt hij zijn betoog.
De beslissing om minder te gaan werken ontstond deels uit vrije wil en deels noodgedwongen. Na lang wikken en wegen zijn we gestopt met het kinderdagverblijf. Hoe lief en betrokken iedereen daar ook was, het bleek voor Benja niet de juiste plek. Het gevolg was een oppasprobleem voor één dag per week, waarbij dit voor ons de beste oplossing was.
Drie dagen per week werken. En dus vier dagen vrij. Ik dagdroomde er al langer over. Omdat Benja over een jaar al naar school gaat. Omdat de afgelopen maanden voor de zoveelste keer bleek dat grenzen aangeven niet mijn specialiteit is. En omdat ik ervan overtuigd ben dat verplicht bewuster ja of nee tegen opdrachten zeggen mijn bedrijf en dus mezelf ten goede komt.
Toch bleven de beren die mijn ideaalbeeld platstampten groots en overtuigend. Gedachtes als ‘in drie dagen verdien ik sowieso te weinig’, ‘dan heb ik nooit meer tijd voor leuke klussen’ en ‘wat ga ik dan de hele dag thuis doen?’ vulden mijn hoofd zodra ik ook maar aan een andere weekindeling durfde te denken. Tot het zo in m’n schoot geworpen werd.
Nu duurt mijn weekend dus drie dagen. Zeg ik met pijn in mijn buik nee tegen toffe opdrachten. Maar doe ik ook veel projecten wél. En houden Benja en ik op maandag pyjamadag, zwemmen we op woensdag in het verwarmde chloorwater en liggen we daarna samen twee uur rozig in bed.
Keuzes maken is goed. Keuzes die voor je worden gemaakt, zijn soms nog beter.
Geen reacties