Toeschouwers

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van negen en een dochter van elf. En over zichzelf natuurlijk 😉

We schuiven aan voor het tienminutengesprek. Die doen we vandaag met zoon erbij, want zo is de opzet in groep 6. Wat blijkt: eigenlijk voeren we dit gesprek niet met zijn vieren. Mijn man en ik zijn toeschouwers, hier in het lokaal. Dit gesprek gaat tussen juf en leerling. En dat is niet verkeerd, beseffen we later, want onze negenjarige weet dit gesprek dondersgoed te voeren. 

We luisteren naar de juf die met hem bespreekt hoe ze onze zoon ziet in de klas. Hoe hij in de groep ligt, hoe zijn vrienden naar hem kijken. Dan zegt ze: ‘Volgens mij wil jij graag een hele goede leerling zijn. Klopt dat?’ 
‘Ja,’ zegt hij. ‘Dat klopt wel.’ 

Mijn hart zakt in mijn borst en begint hard te kloppen. Over wie gaat dit eigenlijk? Mijn antwoord zou ook ‘ja’ zijn. Het maakt me even wiebelig. Dan ben ik weer terug in het lokaal. Dit is zíjn gesprek, niet het mijne. 

‘Ik kan je vertellen,’ antwoordt de juf, ‘daarover hoef je je geen zorgen te maken. Je doet het prima. Je bent oké. Daarom vind ik het zo belangrijk dat ik van jou hoor wat je vérder nodig hebt.’
‘Maar als ik mijn werk af heb en ik wil een volgende taak doen, dan zeg ik dat wel. Zoals dat nu gaat, gaat het goed.’ 
‘Nee,’ zegt de juf, ‘Dat bedoel ik niet.’

Dit gaat over wat jij nodig hebt.

Ze steekt haar hand op, alsof ze de eed aflegt. Wijst er met de vinger van haar andere hand op. ‘Dit,’ ze maakt een rondje over haar handpalm, ‘gaat over werken, taken, over wat je af moet hebben in een week. Dit,’ ze wisselt van hand en cirkelt daar overheen, ‘gaat over jou. Over wat jij nodig hebt. Waar je zin in hebt. Dat je aangeeft dat je er even genoeg van hebt, een rondje wil lopen, iets anders wil doen. Dát wil ik graag van je horen. Want dat is ook belangrijk.’ 

Niemand reageert. Man en ik zijn stil omdat we werkelijk nog nooit zo’n tien minutengesprek hebben gevoerd, zoon omdat ‘ie moet kauwen op de informatie die hij net krijgt. Ik vraag me ondertussen af welke behoeftes ik zou benoemen in deze situatie. 

‘Goh juf,’ zeg ik, ‘als ik even in mag breken. Ik denk dat dat heel goed is voor hem, om daar meer stil bij te mogen staan. Ik vind het ook best een grote vraag. Kun je hem daarbij helpen?’ ‘Tuurlijk!’ zegt ze. ‘We gaan er samen gewoon op oefenen.’ 

Verwonderd lopen we naar de auto. Wat prachtig vind ik dit. Iemand die snapt dat je je taken beter afkrijgt als je ondertussen ook goed voor jezelf zorgt. En dat je dat al van jongs af aan leert. Wat ben ik blij dat mijn zoon op deze manier begeleid wordt. Een leerkracht als deze hadden veel mensen goed kunnen gebruiken. Ik in ieder geval wel.