Marloes is moeder van Willem (5 jaar) en Guusje (bijna 3) en blogt over haar rommelige en drukke leven.
Een cadeautje kopen voor Mees! Ik doe mijn ogen open en zet het cadeautje op mijn denkbeeldige to do lijstje en sluit mijn ogen weer. De Frozen-taart voor Guus! Shit, zou ik nog op tijd zijn? Ik zet de taart van Guusje erbij terwijl ik op mijn zij draai. Nu slapen, het is al laat! “Nee geen woord over Bruno-no-no-no” zingt opeens de cast van Encanto in mijn hoofd. Ik moet nog slingers kopen. En wegwerpbordjes. Zouden ze ook bekers van Frozen hebben? Met een zucht ga ik rechtop zitten, volgens mij moet ik alweer plassen.
Op de overloop struikel ik over de volle wasmand met de was die ik nog wilde vouwen, maar ik vergeten ben omdat ik naar traktaties voor Guusje aan het zoeken was. Ik vloek binnensmonds om de rest van het huis niet wakker te maken. Als ik op de wc zit, bedenk ik dat ik helemaal niet verder ben gekomen dan enkel zoeken naar traktaties. Mijn denkbeeldige to do lijstje vul ik verder aan: traktaties kiezen, bij ballet vragen hoeveel kinderen er zijn volgende week woensdag, bij de opvang vragen hoeveel kinderen er op maandag zijn.
Hoe lang lig ik hier al? Dit slaat nergens op
Door het donker schuifel ik terug naar bed waar mijn wederhelft op zijn rug luid ligt te snurken. Ik duw hem zachtjes op zijn zij zodat het snurken ophoudt. Onder de dekens sluit ik mijn ogen. Willem moet vrijdag met kleren zwemmen. Volgende week zijn er wéér twee studiedagen, ik moet opvang regelen. Wanneer was nou die deadline van dat interview? Volgens mij is Willems paspoort bijna verlopen. “Vertel me nou gewoon over Bruno!”
Hoe laat is het? Verdomme, over vijf uur zijn ze alweer wakker. Hoe lang lig ik hier al? Dit slaat nergens op. Ga slapen. Willem moet nog een nieuwe zomerjas. En gymschoenen, oh ja f*ck, zijn gymschoenen zijn te klein! Gymschoenen maat 31 gaan op de lijst. Hoeveel mensen komen er eigenlijk op Guus d’r verjaardag? “Nee geen woord over Bruno-no-no-no”
“Heb je lekker geslapen?” Ik kijk naar het opgewekte gezicht van mijn vriend. Hij pielt wat op zijn smartwatch en met een triomfantelijk hoofd vertelt hij dat hij een slaapscore heeft van maar liefst 97%! “Nee. Je lag te snurken en ik kon niet slapen”, zeg ik nors terug. “Lag je weer te piekeren over alles wat je nog moet doen deze week?” Hij kent me te goed, maar mijn ochtendhumeur is sterker, dus ik geef niet toe. “Wat kan ik van je overnemen?” vraagt hij vervolgens en ik denk terug aan wat ik ooit geleerd heb en wat ik tegen andere moeders ook zo vaak zeg: laat het los, verdeel de taken.
Laat het los, verdeel de taken
“Wil jij op de opvang vragen hoeveel kinderen er volgende week zijn? En wil jij alle boodschappen doen voor de verjaardag van Guus, voor iets van 30 man? En een cadeautje voor Mees, Lego of zo. En wil jij op vrijdag mee naar zwemles, dan kan ik even naar de stad om wat inkopen te doen.” Hij knikt en haalt zijn schouders op. “Oke!” Verbaasd kijk ik hem aan. “Heb je dat allemaal onthouden, moet je dat niet opschrijven of zo?” Hij schudt zijn hoofd en somt exact op wat ik hem gevraagd heb. In mijn hoofd plak ik een friendly reminder post-it: eerder om hulp vragen, dan slaap je beter!
Geen reacties