Terugblik Inge: zonder Quin

Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2023 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Inge terug op het jaar waarin ze haar zoon Quin verloor.

2023 was het jaar waarin ik het meest verschrikkelijke, verdrietige, ongelooflijke meemaakte. Hoe kan het dat mijn lieve, dappere, luidruchtige, grappige zoon Quin er niet meer is?
Alles wat vertrouwd was, is weg. Mijn kompas volledig in de war. Ik moet alles opnieuw leren en ontdekken: wie ik ben, waar ik blij van word, wat ik nodig heb. Heel veel weet ik op dit moment niet, of niet meer. Maar ik heb ook veel over mezelf geleerd. Bijvoorbeeld…

…dat ik nog steeds adem. Nog steeds doorleef waar veel mensen zeggen: ik zou het echt niet kunnen, hoor, doorgaan na zoiets vreselijks.
…dat ik elke dag gewoon mijn bed uitkom, me aankleed en de pauzehapjes en lunchtrommel van Zora maak.
…dat mijn brein elke dag een grapje met me uithaalt en dat ik er elke keer weer intrap. Dan denk ik dat Quin naar school is bijvoorbeeld, maar dan komt hij aan het eind van de dag niet met een grote grijns de schutting binnenstappen.
…dat ik soms hardop tegen mezelf moet zeggen dat hij er echt niet meer is. Dat hardop tegen mezelf praten nodig is.
…dat ik me soms heel eenzaam voel, maar dat ik tegelijkertijd geen behoefte heb aan mensen om me heen.
…dat ik prima zonder stofzuigen een huishouden kan runnen. Laatst heb ik voor het eerst sinds een jaar de kamer gestofzuigd: ik zag geen verschil.
…dat ik het moeilijk vind om te accepteren dat mijn leven gestopt is en dat dat van anderen gewoon doorgaat.
…dat ik blijkbaar niet ga schreeuwen als artsen beslissen dat het beter is om je zoon te laten gaan.
…dat ik over zoveel veerkracht beschik dat ik na Quins overlijden weer opstond, m’n neus snoot, een broodje kaas at en in de auto naar huis reed.
…dat je als vader en moeder van een overleden kind er heel moeilijk voor elkaar kan zijn. Dat het vaak voelt alsof we allebei onder een glazen stolp zitten, elkaar zien huilen en worstelen, maar elkaar niet kunnen troosten.
…dat ik prima een dagje shoppen kan combineren met een bezoekje aan mijn overleden zoon die de volgende dag gecremeerd wordt.
…dat ik in mijn grootste verdriet toch een afscheidsspeech kan schrijven.
…dat een hart echt in stukjes kan vallen, maar dat er ook nog liefde over kan zijn.
…het verschrikkelijk is als ik niet kan huilen, maar dat het nóg veel erger is als ik de pijn van het gemis wel voel.
… wat ‘alles geven’ betekent.  
…dat het echt heel heftig is om negen maanden te hopen op een verbetering, een beweging, een reactie. En de machteloosheid die je dan voelt als dat achterwege blijft.
…dat er heel veel verschillende stadia van coma bestaan. En dat er nooit iemand zomaar ineens ontwaakt en zegt: ‘mag ik misschien een slokje water?’ zoals in heel veel films.
…dat tien keer per week van Amsterdam naar Tilburg rijden best heel veel is.
… dat ik toch geloof in leven na de dood. Of althans in iets wat er na de dood is. Omdat ik het iedee niet kan verdragen dat Quin ergens alleen is en niet begrijpt wat er gebeurd is. Dat ik mezelf liever voorhoud dat hij omringd is door lieve mensen en dat hij de hele dag lekker kan racen.
…dat ik met een trechter en een lepel het as van mijn eigen zoon over verschillende urntjes kan verdelen. 
…dat ik soms boosheid voel en dat die zich vooral op blonde 13-jarigen richt die op een fatbike door het dorp scheuren.
… dat ik zo blij ben dat ik samen met Quin naar Keulen ben geweest, het jaar voor hij overleed.
…dat ik echt niet zonder mijn vriendinnen kan.
…hoe iemand met een depressie zich moet voelen. Dat alles grijs voelt, weggezakt in apathie en dat niets me meer lijkt te raken en geen woord kan uitbrengen.
… dat een simpele vraag als ‘wat kan ik voor je doen?’ zo ingewikkeld kan zijn.  
…dat ik blijkbaar toch niet genoeg tegen hem heb gezegd dat ik zo trots op hem ben. Ik zeg en denk het nog steeds elke dag tien keer.
… hoe pijn het kan doen om iemand echt fysiek te missen. Hoe het is om iemand nooit meer te kunnen vasthouden. Nooit meer een wat houterige knuffel terug te krijgen.  
…dat ik me vooral heel dichtbij Quin voel als ik echt heel verdrietig ben en moet huilen. Dat een iets betere dag zonder tranen eigenlijk verschrikkelijk is.
…dat ik dus op andere manieren moet vinden om Quin dicht bij me te houden, want de hele dag huilen gaat gewoon niet.
…dat mijn leven zonder Quin nooit meer hetzelfde zal zijn.
…en dat dat niet te bevatten is.