Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2024 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Sanne terug op het jaar.
Mus komt vrolijk uit school. Een even vrolijke vriendin in haar kielzog. Ze is moe, dat zie ik aan haar oogjes, maar ze glinsteren wel. Ze slingert een versierde houten knijper omhoog waar een zilveren kerstballetje aan hangt. ‘Kijk! Gekregen van de juf!’
De onverwachte beweging met het kerstprulletje maakt dat het balletje plotseling uit z’n kroontje valt. Er klinkt een heldere *pats* op de straatstenen. Ik schiet in de lach en peil dan snel de blik van m’n dochter. Die lacht gelukkig ook.
Soms vallen er wat ballen, maar we ruimen de scherven op en lachen erom.
Het is precies hoe dit jaar ging. Soms vallen er wat ballen, maar we ruimen de scherven op en lachen erom. Vorig jaar omschreef ik m’n jaar alsof ik na een storm op zee ineens aan land stond en daar nog een beetje stond te zwabberen op m’n zeebenen. Stabiel, maar zwabberend.
Nu is het zwabberen weer zwieren geworden. Ik heb weer energie, ben veerkrachtig en zit echt goed in m’n vel. Het is alsof ik na lange tijd weer herenigd ben met een goede vriendin die ik een beetje uit het oog was verloren. Wat is het heerlijk om haar weer te zien. Al heb ik ook een beetje gerouwd omdat ik bijna vergeten was hoe leuk ze is.
Ik ben weer verliefd op mijn werk, verliefd op mijn lief en verliefd op mijn kinderen.
Ik ben weer verliefd op mijn werk, verliefd op mijn lief en verliefd op mijn kinderen. Goed, dat laatste was ik nooit kwijt, maar die andere liefdes wel een beetje. En ik ben blij dat ik ze weer gevonden heb.
Dus mijn terugblik is een ode aan blijven. Laatst citeerde Lies Visschedijk in de podcast Aaf en Lies lossen het wel weer op (love die podcast, zó grappig) de fantastische zangeres Joni Mitchell. Het was iets in de trant van ‘als je herhaling wilt, moet je steeds veranderen, als je gevarieerd wilt, blijf bij die ene’. Al kan dat niet altijd -dat besef ik ook heel goed – ik vond dat zo’n mooie. Ik ben in geen vijf jaar dezelfde geweest en mijn lief ook niet.
Dus proost op ons en op het laten vallen van wat ballen. En blijven staan. Minder ballen, meer pieken.
Geen reacties