Baby, Lees

Geboren met een klompvoetje

‘Zal hij er last van krijgen later?’ vraag ik de arts die Teuns voet controleert. ‘Tegen de tijd dat hij zeven is zal hij bij voetballen wel achterblijven bij zijn leeftijdsgenoten,’ antwoordt de orthopeed.

Teun is zeven jaar geleden geboren met een klompvoetje. Dat was geen verrassing voor ons. Dat zijn rechtervoet scheef stond hoorden we al bij de twintigwekenecho. Nog geen 24 uur nadat mijn dwarsligger met een keizersnee uit mijn buik was gehaald, stond de orthopeed naast mijn ziekenhuisbed om naar Teun te komen kijken. Hij bewoog Teuns ieneminievoetje dat inderdaad behoorlijk scheef stond en zei: ‘Die is goed redresseerbaar.’ Snel daarna begrepen we dat dat betekent dat de voet relatief makkelijk in de juiste stand zou zijn te krijgen, zonder operatie in ieder geval. Na zeven weken gips stond Teuns voet dan ook normaal. Daarna volgde nog vier jaar met brace om dat zo te houden. Aanvankelijk de hele dag, de laatste jaren alleen in de nacht.

Toen de arts tijdens die bewuste afspraak zei dat Teun rond zijn zevende wellicht zou gaan merken dat hij motorisch achter bleef, leek dat nog heel ver weg. Ik wuifde de opmerking weg en ging in mijn hoofd sporten af die wellicht wel goed te doen zijn met één minder goede voet. Zwemmen was misschien wat. Of judo. Of skateboarden zoals zijn zus?

Inmiddels is hij zeven. En blijft hij achter met voetballen.

Tijdens het buitenspelen op school voetbalt hij niet mee met zijn klasgenoten en de verdwaalde voetbal in onze tuin is zacht en bedekt met een dun een laagje mos.

Maar nog geen seconde in zijn zevenjarige leven heeft Teun er last van gehad dat hij niet behendig is met de bal. Of het nou de kip is of het ei is, feit is dat Teun totaal geen interesse heeft in voetbal. ‘Ik hou niet van voetbal,’ zei hij vorige week nog monter tegen het vriendje dat daarna alleen een balletje stond te trappen. Van geen enkele sport trouwens. Met veel plezier ging hij de afgelopen drie jaar naar zwemles. Maar eenmaal zijn B-diploma op zak, had hij dat ook wel gezien.

Ik probeerde hem nog over te halen voor diploma C te gaan. Vooral omdat ik niet kon bedenken hoe hij anders aan zijn bewegingsuurtjes zou komen. Maar hij was niet te vermurwen. Nee hoor, geen zin.

‘Judo dan, lijkt je dat leuk?’

‘Neh.’

‘Wil je nog op skateboardles, zoals Keet?’

‘Neh.’

Terwijl Teun zich over zijn iPad buigt en zijn nieuwe favoriete liedjes van de The Beat Bugs zoekt in Spotify, denk ik aan zijn zus die al op voetbal, judo én skateboarden zat toen ze zeven was. Ik denk aan hoe het skateboarden haar leven heeft veranderd. En aan dat ik Teun ook zo’n hobby gun. Een hobby waar je ogen van gaan stralen. Teun staat ondertussen op de bank en zingt foutloos ‘Lucy in the sky with diamonds’ mee.

Het antwoord blijkt recht voor mijn neus te staan.

‘Teun wat denk je van musicalles?’

Toen Teun een half jaar oud was, hoorden we dat hij ook een helmpje ‘moest’. Hoe die mededeling aankwam, beschreef ik destijds in dit blog

De mannen van de gipskamer waren de eerste vier jaar van Teuns leven onze helden. Op deze foto was Teun 2,5 en blij met zijn nieuwe brace.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter