Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2024 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag Nannette’s eindejaarsblog.
‘Die pasfoto kan ik helaas niet goedkeuren,’ zegt de mevrouw van de gemeente. Ik zit tegenover haar om een nieuw paspoort aan te vragen. ‘Je lijkt er niet genoeg op.’
Ik kom net bij de kapper vandaan. Toen ik de vrouw de foto gaf had ik dat er nog lachend bij gezegd, om uit te leggen waarom ik geen lang, steil haar had, zoals op de foto. Nu heb ik spijt als de kortgeknipte krullende haren op mijn hoofd. Waarom had ik deze afspraak meteen na een bezoekje aan de krullenkapper gepland?
‘De pasfoto moet genoeg overeenkomen met hoe je hier nu voor me zit, dat is niet zo.’
Ik was te jong, de foto veel te oud.
Ik had thuis flink moeten zoeken voor ik de juiste pasfoto gevonden had. Ik vond er één, misschien van iets te lang geleden. Ik besloot dat het wel kon. Ik pakte mijn verlopen – in te leveren – paspoort, sloeg hem open en zag precies dezelfde blik, precies hetzelfde haar, precies dezelfde pasfoto. Ik was te jong, de foto veel te oud. Tien jaar geleden. Vijf zwangerschappen terug. Van toen ik kon nog niezen zonder bang te zijn in mijn broek te plassen.
Ik zocht verder, vond een recentere foto en stapte op de fiets.
‘Ik ben dit toch gewoon?’ Ik zie het probleem niet.
‘Je moet op het moment van aanvragen lijken op de foto, maar je verschilt te erg.’
‘Omdat ik mijn haar net geknipt heb?’
‘Er zit hier in de straat een fotograaf, als je daar nu heen gaat, kan je meteen daarna alsnog je paspoort bij me aanvragen.’
‘Dat kost me weer vijftien euro. Ik heb al een pasfoto. Zal ik morgen terugkomen met plat gekamd haar, is het dan goed?’’
‘Nee, het spijt me.’
‘Ik snap dat je bepaalde eisen moet volgen, maar zo wordt het toch een soort toneelstukje? Hoeveel centimeter moet ik mijn haar laten groeien? Drie? Is dat genoeg?’
‘De pasfoto moet in de afgelopen zes maanden genomen zijn.’
‘Dat is ie,’ zeg ik.
Ze is even stil. Kijkt naar me. ‘Ja?’
‘Ja.’
Nee. Ik ben niet helemaal eerlijk tegen haar. De foto is ruim een jaar oud. Maar dat zeg ik niet. Er is nog meer dat ik niet zeg. Zoals: hoezo ga jij bepalen dat ik niet meer lijk op wie ik een jaar geleden was? Ik hoopte gewoon dat met het verdwijnen van de zwangerschapshormonen mijn oude zelf dit jaar een beetje terug zou komen. De kapper wees me net al op mijn eerste grijze haren, en nu dit.
‘Zal ik een nieuwe afspraak voor je inplannen?’
‘Nee, laat maar.’ Ik sta op, loop naar de uitgang. Ik heb mijn nieuwe paspoort pas nodig in de zomervakantie, dat duurt nog een half jaar. Misschien dat ik tegen die tijd deze identiteitscrisis heb opgelost. Alles is anders. Ik ben anders. Ik moet er aan wennen. Laat ik dat maar vlug doen. Ik heb nog een paar jaar voor de overgang alles opnieuw in de war schopt.
Geen reacties