Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2024 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag sluit Elsbeth deze serie af met haar eindejaarsblog.
Met opgetrokken benen, een paar ski’s die in mijn zij porren, een rugzak tussen mijn knieën en mijn twintigjarige dochter aan het stuur, overdenk ik achter in een volgepakte auto ons jaar. Na vijf dagen Oostenrijk rijden we met zijn viertjes terug naar Nederland. Om de tijd in de auto te doden heb ik op mijn Instagram-account een ‘vraag-maar-raak’-boxje in mijn story geplaatst. Ik scroll door de vragen die ik krijg en lees: ‘Wat uit 2024 wil je meenemen naar 2025?’
Net als de snelweg glijdt nu ook het jaar aan me voorbij. De eerste helft van het jaar: waarin Henno en ik schreven, schreven, schreven, bijzondere mensen interviewden en in recordtempo het manuscript van Snap dat dan! voltooiden. Waarin het tot een maand van tevoren spannend was of onze dochter wel of niet naar de Olympische Spelen ging. Waarin Teun zijn laatste maanden van de tweede doorploeterde, en waarin ik slecht sliep; door afzwaaiende hormonen, én door zorgen over lekkende daken, te veel regen, aannemers die niet op kwamen dagen, ongelukkige huurders, en een continu gevoel van onvermogen en tekortschieten.
En toen was halverwege het jaar het manuscript af en ingeleverd.
En toen was halverwege het jaar het manuscript af en ingeleverd, wisten we dat Keet naar Parijs mocht, en zaten de meiden van het Australische skateboardteam in onze achtertuin. En een week later stond onze dochter met een stralende lach op het Olympisch skatepark op de Place de la Concorde, had Teun te horen gekregen dat hij glansrijk door mocht naar de derde, was de lekkage in het huis gefixt, en scheen de zon.
Misschien was het niet gek dat ik na Parijs, halverwege onze zomervakantie in Spanje, een paniekaanval kreeg. Met lange uithalen en verstikte stem belde ik vanuit onze camper mijn vriendin in Nederland. Die de juiste woorden zei, die begreep wat er loos was, dat het misschien wat veel was geweest allemaal, en die wist dat dit weer voorbij ging. En zij was niet de enige die er op het juiste moment voor ons was.
Terwijl ik ondertussen op de achterbank een flinke steek in mijn been krijg van de oncomfortabele houding, weet ik opeens wat ik meeneem naar 2025. Whithout a shadow of a doubt zijn dat onze vrienden die er dit jaar weer op alle vlakken voor ons waren. De vrienden bij wie we niet naar Keet’s laatste kwalificatiewedstrijd durfden te kijken en wiens lasagne we niet door ons keel kregen, omdat het zomaar kon dat ze op het laatste moment de Spelen toch niet zou halen (met dank aan de Nederlandse eisen die strenger zijn dan de die in de rest van de wereld). De vrienden die er waren om Teun op te vangen toen hij zijn pols brak, terwijl ik met Keet in Amerika zat. De vrienden die er allemaal waren om de geboorte van ons boek met ons te vieren en ons toe te juichen.
Ik denk aan alle skateboardvrienden die dit jaar op onze bank sliepen.
Ik denk aan de vriendinnen van Keet uit de hele wereld. Meiden die we al jaren overal ontmoeten, en die nu als jonge vrouwen deze zomer samen in Parijs stonden om voor het oog van een miljoenenpubliek hun vriendschap en sport te laten zien. Ik denk aan Teun, die aangekomen in drie havo eindelijk in een klas zit met gelijkgestemden. Die nu wekelijks drie vrienden mee naar huis neemt om Dungeons and Dragons te spelen en pannenkoeken te eten. Ik denk aan alle skateboardvrienden die dit jaar op onze bank sliepen. Aan mijn vriendinnengroep met wie ik al dertig jaar op ‘meidenweekend’ ga en die me door en door kennen. Ik denk aan deze laatste paar dagen in Oostenrijk. Die te gek waren door de perfecte sneeuw en volop zon, maar vooral doordat we daar waren met mijn oudste vriend die ik al 38 jaar ken, zijn vriendin en onze -in totaal acht – kinderen tussen de 14 en 24, wat allemaal aanvoelt als familie.
2024 was een hectisch jaar. 2024 was voor ons gezin op veel vlakken ook een succesvol jaar. Mede – of vooral – mogelijk gemaakt door de magische kracht van vriendschap.
Foto credit: Christa Romp
Geen reacties