Luid

Nieuwe blogger aan boord! Meike is moeder van een meisje (van 3 jaar) en een klein meneertje van vier maanden.

‘HOO!’ Ik hoor m’n eigen stem als een misthoorn galmen. Als P. (3 jaar) met haar step wegrijdt en ik een ‘STOOOP’ produceer. Vaak enkele keren achter elkaar. De laatste vaak met een extra ‘OHO’ ertussen. ‘STOOHOP’ buldert er door de straat.

‘WHOAH!’ Als ze valt of bijna valt. Als ze een beker omtikt met haar hand. Of elleboog. Of vork. Als ze met haar onrustige gewiebel bijna van de trap dreigt te vallen. Of soms zelfs al als de deksel van de puzzeldoos valt terwijl ze ermee loopt. Of de verfkwast lekt op de grond. 

‘HOOEEH!’ Ik hoor die misthoorn en denk: shit, ben ik dat? De geluiden die ik produceer zijn soms verrassend, ze horen thuis in een aflevering van Planet Earth. 

Ik hoor mezelf en denk: doe eens normaal?

‘OOII’ Ik hoor mezelf en denk: doe eens normaal? Ik gooi er gilletjes uit bij het kleinste voorval. Als ik moe ben zijn ze er sneller en klinken ze luider. Wanneer ben ik in een gillende moeder veranderd? 

‘ARGH!’ Waar doe ik het eigenlijk om? Is het erg als ze soms valt of als er een beker om gaat? Nee, allemaal overkomelijk immers. Het hoort erbij. En ik weet niet hoe ik het stoppen kan. Ben ik gestresst of geïrriteerd? Lang niet altijd als toch m’n oerbrul klinkt. Ben ik stiekem zo’n overbeschermende moeder die alles eng vindt? Valt ook wel mee, volgens mij. 

Mijn god, straks wil ze ook nog leren fietsen…