Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2024 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt onze Vlaamse blogster Frauke, die blogt over haar leven zonder haar overleden man Olivier, terug op het tweede jaar zonder hem. Of eigenlijk, ze blikt vooruit.
2024 is het jaar waarin ik een nieuw bed kocht, dat op een andere plaats zette dan het oude, en in het midden van mijn bed ging slapen.
Het begon met het nieuwe bed. Dat kocht ik omdat ik het niet vond kunnen dat mijn 14-jarige dochter een groter bed had dan ikzelf. Ik bedacht tal van drogredenen: dat mijn oude bed wel wat was afgeleefd, dat het erg vervelend kraakte; dat extra opbergruimte onder een bed handig is en ik dat niet had. Dus kocht ik een nieuw bed, om in te slapen, en om talrijke herinneringen onder op te bergen.
Ik plaatste het nieuwe bed onder het raam en besloot om de gordijnen niet meer te sluiten.
Terwijl ik midden in de kamer stond met één afgebroken en één op te bouwen bed, besefte ik dat ik het nieuwe bed niet op dezelfde plaats wilde als het oude. Dat stond zo hard in de weg als ik de kamer binnenkwam, en ik kon vanuit het oude bed ook niet naar buiten kijken.
Dus plaatste ik het nieuwe bed onder het raam en besloot om de gordijnen niet meer te sluiten. Zodat ik bij het slapengaan en het ontwaken altijd naar de hemel en de wolken kon kijken.
Toen kwam de eerste nacht in mijn nieuwe bed. Ik stond ervoor, klaar om onder de wol te kruipen. Het bed was vers gedekt met geurende lakens en het zag er fris uit. Als vanzelf wou ik aan ‘mijn’ kant van het bed gaan liggen, zoals ik dat de afgelopen 17 jaar altijd had gedaan. Maar ik besefte dat ik dat niet meer wilde. Dat ik vanaf nu in het midden zou liggen. Ik viel in slaap in het midden van mijn bed, op een bedje van herinneringen, terwijl ik naar de wolken keek.
2024 is het jaar waarin ik mezelf na jaren weer in het centrum durfde te plaatsen.
2024 is het jaar waarin ik mezelf na jaren weer in het centrum durfde te plaatsen. Mezelf de vraag begon te stellen welke plannen ik heb voor de toekomst. En, meer nog, er ook antwoorden op begon te vinden. Antwoorden die geen verband hielden met het gemis van het oude. Eerder het besef dat ik zelf iets helemaal nieuws kan creëren in de toekomst, en dat dat spannend is, vol belofte.
I don’t know how to be somebody without you, zingt Oscar and the wolf.
Wel, ik denk dat me dat stilletjes aan begint te lukken.
Geen reacties