Terugblik 2024 Anke: Het verhaal is rond

Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2024 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Anke terug op het jaar, én op de blogs die ze voor de club schreef. Want dit is haar laatste!

‘Je moet nu wel een beetje op gaan schieten moppie.’ Terwijl ik dit zeg, kijkt Sieger mij via de spiegel van de badkamer aan. Dit keer geen: ‘jaaahaaa ik ga al,’ als reactie op mijn goedbedoelde aansporing. Trots bewondert hij zijn outfit die gisteren zorgvuldig gekozen en klaargelegd werd. Met zijn ogen lijkt hij te zeggen: ‘én, wat vind je ervan?’ Ik knik alleen en vraag: ‘Helemaal klaar’? Eigenlijk is alleen het knalpaarse T-shirt het kledingstuk waar het vandaag om gaat en Sieger knikt. Hij is duidelijk klaar voor Paarse Vrijdag.

Op zijn middelbare school is er een aardig grote groep LHBTIQ en Sieger heeft zijn draai hier heel goed gevonden. Inmiddels is het voor mij eigenlijk ook niet meer zo’n ‘ding’ dat Sieger zich vrouwelijker voelt dan de M in zijn paspoort doet vermoeden.

Als Hidde en Sieger die ochtend naar school zijn, klap ik mijn laptop open. Niet om te gaan werken, maar om mapjes met foto’s door te spitten. Voor het kerstcadeau voor opa en oma wil ik een fotocollage maken van de kinderen. De voorbije jaren schieten daardoor in honderden beelden voor mij langs.

Ook de foto waarop Sieger zeven jaar is, lange haren en een roze shirtje aan heeft. Die foto koos Elsbeth, zes jaar geleden, als foto voor bij de blogs die ik toen mocht schrijven voor de club. Blogs over wat wij allemaal meemaakten vanaf het moment dat hij als vijfjarige aangaf als meisje door het leven te willen.

Ik kende niemand met een dergelijk verhaal en vooral in de begintijd deden we maar wat.

Ik had namelijk geen idee. Ik kende niemand met een dergelijk verhaal en vooral in de begintijd deden we maar wat. Precies zoals het motto van de Club van Relaxte Moeders voorschrijft. Hoe passend dus om daar ons verhaal te kunnen delen en op die manier meer bekendheid te geven aan dit fenomeen. De wachtlijst voor de Genderpoli waar Sieger inmiddels op stond, verried al dat ik mij misschien alleen vóélde, maar zeker niet alleen was.

Het zevenjarige meisje in een jongenslijf is inmiddels een dertienjarige jongen met zachte trekken, die non-binair en trots door het leven stapt. In de afgelopen acht jaar hebben wij als ouders veel geleerd met, van en door Sieger, maar ook de wereld om ons heen zorgde voor meer bedding. Van Paarse Vrijdag en het LHBTI-alfabet wat steeds langer werd, tot Nicky de Jager die transgender bleek en een transvrouw die de Miss Nederland-verkiezing won.

Steeds meer anderen, met ditzelfde thema, vertrouwen hun eigen unieke verhalen aan het papier, of scherm toe. Met de puberperikelen die zich door ons verhaal heen, steeds meer aandienen, wordt het voor mij zwaarwegender om Siegers privacy te beschermen.

Terugblikkend op 2024 voel ik, dat wat ik wilde delen, inmiddels geschreven is. Uiteraard blijf ik schrijven over het moederschap, over kinderen en opvoeden met een systemische blik. Dat laatste is immers mijn vak en hier is nog oneindig veel over te vertellen.

Na zes jaar schrijven voor deze mooie club is dit voor hier mijn laatste blog. Het verhaal is rond. Voor nu tenminste, je weet nooit wat de toekomst brengt.