Traditiegetrouw sluiten we het jaar af met elke dag een terugblik op 2024 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag blikt Marloes terug op het jaar.
Ik schrijf deze terugblik met een vol hoofd. Vol met snot, to-do’s en gedachten over het afgelopen jaar. Tussen de stapels was, verhuisdozen, werkboeken van groep 3 en de kerstinkopen die ik nog moet doen, besef ik dat het tijd is voor mijn jaarlijkse terugblik. En eerlijk? Ik denk dat dit ook wel even nodig is voor mezelf. Even omkijken in plaats van alleen maar vooruit plannen.
Want 2024 was het jaar waarin ik… nou ja, zo’n beetje alles deed. Verhuizen, studeren, werken, moederschappen (is dat een werkwoord? bij deze) en probeerde ik ook nog gewoon een beetje normaal te blijven. Het resultaat? Een droomhuis, een dochter die ineens in groep 3 zit, een volle agenda en een lichaam dat zegt: ‘Misschien even dimmen, Marloes’.
We hebben het gefixt.
Maar hé, het was ook een prachtig jaar. Vooral dankzij mijn man, die ervoor heeft gezorgd dat we nu in dat droomhuis wonen. Een huis waar ik elke dag een beetje meer van ga houden – vooral nu ik eindelijk een leeshoekje mét veel daglicht heb. De weg ernaartoe was misschien wat minder romantisch, maar we hebben het gefixt. Samen. En dat maakt me ontzettend trots.
Terwijl ik nadenk over die kerstcadeaus die er nog moeten komen, is het het woord ’trots’ dat door mijn hoofd marcheert voor dit blog. Trots op mijn tweede jaar als juf. Mijn werk met mijn geweldige collega’s die niet alleen fijne werkpartners zijn. Ik heb er echte vriendinnen bij gekregen met wie ik kan lachen, huilen, en soms gewoon even niets zeggen, omdat we aan een half woord genoeg hebben. En mijn groep 3? Dat zijn mijn schatjes. Zij maken me elke dag trots (en met regelmaat ook totaal gek). Want hallo, ze kunnen nu gewoon lézen!
En ja, ze zijn ook bloedirritant, brutaal en eigenwijs.
Uiteraard ben ik ook trots op die twee thuis. Hoe ze toch maar mooi mee verhuizen met hun drukke ouders in de toch al hysterische decembermaand. Hoe lief ze zijn voor anderen, hoe fijn ze kunnen spelen, hoe goed ze het doen op school. En ja, ze zijn ook bloedirritant, brutaal en eigenwijs, laten we wel eerlijk blijven.
Het afgelopen jaar was echt niet altijd even makkelijk. De laatste maanden voel ik steeds vaker dat ik gas terug moet nemen. Ik vergeet dingen, slaap slecht en kwakkel met mijn gezondheid. Gelukkig kan ik de dagen nu aftellen tot de kerstvakantie, we zijn er bijna.
Voor 2025 hoop ik op rust. Meer vanzelf. Dat mijn kinderen lekker landen in ons nieuwe huis, dat ik in november mijn diploma haal, en dat de dagen (en mijn hoofd) iets minder vol voelen.
En nu? Nu ga ik die kerstcadeaus kopen. Of in ieder geval een poging doen, tussen de stapels was en de verhuisdozen door. Want dit jaar afsluiten doen we in stijl – met glitter, gourmetstellen, een hart vol trots én een hoofd vol snot.
Geen reacties