Stress in je buik

‘Ze heeft al vijf dagen amper gegeten,’ hoor ik Henno bezorgd zeggen. Ik kijk naar hem op het scherm van mijn telefoon. Keet richt haar telefoon weer op zichzelf. Ik zie een bedrukt gezicht op mijn scherm verschijnen. Ze zit op een hagelwit bed op hun hotelkamer in Rio de Janeiro. Het is daar nog ochtend, drie uur eerder dan hier.

Sommige mensen gaan eten en snoepen als ze stress hebben, ik krijg geen hap door mijn keel als ik niet lekker in mijn vel zit. Keet heeft het niet van een vreemde.

En dat ze gespannen is, is niet vreemd. Ze is zo’n 9.500 kilometer van huis voor het wereldkampioenschap skateboarden. Ze was de afgelopen twee jaar al vaak in het buitenland voor wedstrijden, maar dit is weer een stap hoger. Alle grote namen (haar voorbeelden) samen in een mega groot stadion op Olympisch terrein, grotere belangen, een hele delegatie van de Nederlandse Skateboardfederatie mee, meer poppenkast en dan blesseerde ze tijdens de trainingssessie ook nog eens haar knie.

‘Lieverd, het is geen ramp dat je nu niet kunt eten. Je valt heus niet zomaar om,’ zeg ik tegen het beeldscherm.

‘Maar ze is hartstikke dun en ze ziet zo wit,’ hoor ik Henno op de achtergrond zeggen. Het is niet alleen voor Keet spannend daar. Henno zit ook midden in het circus. Ziet ook dat het geen kattenpis is allemaal. En zo’n geblesseerde knie helpt ook niet mee.

Al vanaf haar geboorte was eten een ding waar we ons druk over maakten. Ze woog maar anderhalve kilo. Was het dunste baby’tje op de couveuseafdeling. Veertien jaar en heel wat kilo’s verder kunnen we stellen dat Keet is uitgegroeid tot een sterke, slanke meid, zonder eetprobleem. Alleen als ze spanning heeft. Dan zit er een brok zenuwen in haar buik en is er geen ruimte voor eten. Dan is er die brok die haar eten het liefst omhoog duwt. Dat weten we inmiddels en dat herken ik.

Maar ook Henno heeft zijn eigen stressgedrag. Die wil controle hebben. Die wil zijn meisje niet misselijk zien, of haar een uur over een half croissantje zien doen. Maar de tijd van de sondevoeding ligt al 14 jaar achter ons. Ze zal toch echt zelf ruimte moeten creëren om te kunnen eten.

‘Ik weet zeker dat je vanzelf weer trek krijgt moppie,’ zeg ik tegen haar. ‘Je moet je in ieder geval nu niet druk gaan maken over het eten, want dan gaat dat zeker niet gebeuren. Als je straks gaat skateboarden en plezier gaat hebben, als het weer wat beter gaat met je knie, wordt die stressbal in je buik vanzelf kleiner en is er weer ruimte.’

Zo’n twaalf uur later lig ik in bed bij te komen van mijn dag, waarop alles anders liep dan de bedoeling was. De dag tolt nog in mijn hoofd. Keet heb ik niet meer gesproken. Teun en ik sloten de dag af bij de buren met een kleine pizzaparty. ‘Vrijdagavond pizza-avond!’ riepen Teun en zijn buurmeisjes in de camera van mijn telefoon voor de Instastory.

Ik kan niet slapen, draai op mijn zij en pak mijn telefoon om een luisterboek met slaapmeditatie op te zetten, als ik zie dat Keet heeft geappt. Ik open het filmpje dat ze stuurde. Ze ligt languit op het hotelbed. Naast haar een doos met een stuk pizza en in haar hand een flinke pizzapunt. ‘Vrijdagavond pizza-avond!’ zegt ze in de camera. ‘Lekkah,’ voegt ze toe. Onder haar boevenogen stralen een paar rode wangen me tegemoet.

En hoe reed ze zaterdag haar wedstrijd?

De dag na ons telefoongesprek reed Keet de semi-finals van Streetleague Skateboarding Worldchampionship. De 24 beste vrouwen van de wereld namen het tegen elkaar op in het Olympisch stadion in Rio.  Er was geen live stream, ik ververste om de 5 minuten allerlei Intstagram pagina’s voor nieuws. Na anderhalf uur eindelijk een teken van leven. ‘Ze heeft hartstikke goed gereden,’ vertelt Henno aan de telefoon. Ze werd uiteindelijk elfde. Hoger dan ze zelf had verwacht en boven haar alleen maar Amerikanen, Brazilianen en een Japanse die uiteindelijk de SLS won. We zijn mega trots.

Vind je het leuk om meer te zien of te lezen over de skateboard-avonturen van Keet? Volg haar zelf op Instagram (hier) of lees hier de blogs die ik eerder over onze gezamenlijke avonturen schreef.