Stoppen met roken

16 november 2015. Onder lichte dwang werd ik, zittend in een rolstoel, het ziekenhuis uitgerold. Op mijn schoot een gevulde maxicosi en een vuilniszak met daarin de moederkoek die ik zelf in de daarvoor bestemde vuilnisbak moest gooien.

Eenmaal thuis met de verse baby wilde ik maar twee dingen. Een glas wijn en een sigaret.

Ik wilde het gevoel vieren weer vrij te zijn. Ik kon weer eten, drinken en roken wat ik wilde zonder verantwoording af te hoeven leggen aan een abrikoosvorming wezen in mijn buik, of aan de mensen om me heen. Of, misschien op dat moment het belangrijkste, ik hoef nu alleen verantwoording af te leggen naar mezelf.

En zó geschiedde het dat ik zo duizelig als een kanariepiet na negen maanden rantsoen buiten weer mijn eerste sigaretje rookte. En dat had ik nooit moeten doen.

Langzaam maar zeker opperde steeds meer mensen om mij heen eens te stoppen met roken, waaronder mijn eigen kinderen. Ik verzon de meest creatieve excuses, van verjaardagen tot feestdagen, van personeelsfeestjes tot aankomende sollicitaties. Nee. Het kwam elke keer gewoon niet zo gelegen om te stoppen. Sorry jongens.

3 januari 2019. ‘Stoppen met roken in vier uur. De cursus waarin u binnen vier uur gestopt bent met roken.’

Ja. Natuurlijk. Wat een idioten. Maar aangezien ik weinig tijd en zin heb om wekenlange trajecten aan te gaan met zeurende, chagrijnige, vol pleisters geplakte medestoppers besluit ik me in te schrijven voor deze cursus die maar vier uur van mijn tijd kost.

6 februari 2019. Ik parkeer mijn rijdende asbak in hartje Den Bosch. Nog tien sigaretten tel ik, en besluit daar de avond wel mee door te komen. Eenmaal bij de ingang van de zaal aangekomen, realiseer ik me dat peuken lenen desnoods ook nog een optie is aangezien er ongeveer honderd mensen buiten staan te roken bij de daarvoor bestemde rookpalen.

Moet je dit nou toch eens zien, denk ik. Dáár wil ik niet bij horen. Ik ga no way bij deze doorgerookte palingen inclusief zuurstofflessen, rimpels en stemmen die klinken alsof ze zes pakjes sigaretten hebben opgegeten in plaats van opgerookt, staan.

Is dit de kracht van de vier uur durende cursus? De confrontatie. Het laten nadenken over. Zelfreflectie?

Aan de bar bestel ik een kop koffie. Naast me schuift de man die de cursus gaat geven aan.

‘Klaar voor?’ zegt hij opgewekt.

‘Klaar voor? Waarvoor? Ik heb geen idee wat je gaat doen, dus nee. Een beetje lastig te zeggen of ik er klaar voor ben. Ga je ons hypnotiseren? Ik heb er helemaal geen zin in en ik ben al dagenlang strontchagrnijnig hierdoor,’ ratel ik, waarna ik chagrijnig wegkijk  en mijn koffie pak.

‘Aha. Zo’n sceptische types als jij. Die heb ik het liefst!’ zegt hij lachend.

Kijk hem zitten met zijn blije hoofd. Hij is twaalf jaar geleden gestopt met roken. Zou je daar blij van worden? Blijer dan ik me nu voel zou vrij reëel zijn. Een naaktslak voelt zich zelfs nog blijer dan ik op dit moment.

‘Lisa Nabuurs,’ zeg ik.

Er wordt een stempel op mijn hand gedrukt en ik kan niet meer naar buiten.

Behalve in de rookpauzes.