‘Het is zo’n rotdag vandaag!’ Quin ligt met een dekentje op de bank en slaat zijn armen voor zijn hoofd. De tranen biggelen over zijn wangen.
Vanochtend was Quin ziek wakker geworden. ‘Misschien dat douchen helpt!’ riep hij monter. ‘Na het douchen voel ik me altijd zo lekker!’ Voor mijn jongen die best weleens vergeet het positieve te zien, en dan alleen oog heeft voor wat hij niet heeft, vind ik hem opvallend optimistisch. Het is niet zo dat hij altijd loopt te mopperen, maar zijn gedachtes hebben wel geregeld een negatieve insteek.
Ik geloof zelf heel erg in de kracht van je gedachten. Situaties kun je niet veranderen, wel de manier waarop je ernaar kijkt. In plaats van te denken ‘ik durf het niet!’ of ‘ik kan het niet!’ kun je ook ‘ik ga het gewoon eens proberen!’ denken. In veel situaties heeft dat inzicht Quin al vaker net over de drempel geholpen.
Maar de douche en zijn sterke gedachten hebben dit keer helaas niet het gewenste resultaat. Hij hoeft geen eten, en nee, ook volleyballen moet eraan geloven. ‘Maar ik wil wel dat de visite vandaag gewoon komt, hoor! Ik wil niet dat je dat afzegt,’ blijft hij onverstoorbaar positief. ‘Misschien dat ik me straks wel weer beter voel!’
Ik knik en ik staar naar de emmer die naast hem op de bank staat. Nou wil ik niet meteen van het negatieve uitgaan, maar misschien is een huis vol rondstuiterend neefjes- en nichtjesgeweld toch net iets teveel van het goede. Voorzichtig opper ik dat het toch echt een beter idee is om de familiebijeenkomst naar morgen te verplaatsen.
Dat is voor Quin de druppel. ‘Ik wil me zo helemaal niet voelen!’ snikt hij. ‘Ik wil gewoon weer fit zijn!’ Ik zeg dat ik dat heel goed snap en dat ik begrijp dat hij het als een rotdag ervaart. Ik geloof oprecht dat zolang hij dácht dat het bezoek gewoon zou komen, hij dacht dat hij zich vanzelf beter zou gaan voelen. Dat is positief denken sur plus. En nu heb ik dat laatste spronkje hoop weggenomen.
‘Jij zegt toch altijd dat ik positief moet blijven?’ snikt hij nog een beetje na. ‘Waarom heb je dan de visite afgezegd?’ Het zit hem duidelijk dwars.
Daar ben ik even stil van. Je hebt ook nog zoiets als tegen beter weten in, maar hoe leg ik dat nou weer uit? Soms moet je ook iets accepteren, gewoon zoals het is. Niets aan te doen, het zij zo. Verzetten heeft geen zin. Dat is óók een manier van positief denken. Maar ergens voel ik dat dat nog een brug te ver is.
‘Je hebt gelijk, lieverd. Misschien voel jij je straks ook wel beter.’ Quins tranen verstillen. Dat waren de woorden die hij nodig had.
Na een middagslaap van ruim twee uur en een drinkbouillonnetje staat hij voor het eerst weer op van de bank. ‘Ik voel me ineens veel beter, mam.’
Ik zie het, schat, wat fijn!’
‘Ik denk echt dat dat komt omdat ik dat zo graag wilde.’
‘Dat denk ik ook.’
Geen reacties