Burgerlijk

Sanne is moeder van Benja van vijf en leert nog elke dag over het moederschap.

‘Wat moeten we vandaag doen mam?’ vraagt Benja als ik zaterdagochtend beneden kom. Hij vraagt het elke week weer. ‘Jij hoeft niks,’ antwoord ik. ‘Ik moet zo even een cadeautje kopen voor opa. Daarna ga ik lunchen met oma Rita en tante Femke. En vanavond naar de bioscoop. Maar jij kunt lekker binnen blijven en de hele dag doen waar je zin in hebt.’ Ik zie de opluchting op zijn gezicht. En voel tot mijn eigen verbazing jaloezie opborrelen. Huh?! Ik word toch juist onrustig van lege tijd? Krijg energie van mensen zien, een beetje reuring en gezelligheid? Waar komt dit kleine groene monstertje opeens vandaan? 

Voordat ik Joost leerde kennen, en ook de eerste jaren van onze relatie toen hij deels in Zweden en ik in Nederland woonde, leefde ik volgens het motto: Een dag niet de deur uit is een dag niet geleefd. Ik combineerde concerten, etentjes, filmavondjes en huisfeestjes het liefst in één weekend. Mijn agenda was nooit blanco. Tot Joost me liet zien hoe fijn het kan zijn om op zaterdagmiddag eens thuis de kaarsjes aan te steken, toastjes te smeren en een fles wijn open te trekken. Of om tijd te hebben om gewoon eens zondagmiddag op de bank mijn ogen dicht te doen. 

Vandaag blijf ik liever thuis.

Benja hoeft dat niet te leren. Het zit er bij hem ingebakken, zo lijkt het. Al sinds hij kan praten antwoordt hij regelmatig op vragen als: Zullen we even naar de speeltuin? Ga je mee een ijsje kopen? met ‘Mag dat ook morgen? Vandaag blijf ik liever thuis.’ Bij mij blijken de ingesleten patronen hardnekkig. En dus komt het nog regelmatig voor dat ik mijn agenda volplan. Joost en Benja hou ik uit de wind, want die worden daar niet blij van. Maar ik wel, toch?! 

En dat is ook zo. Maar niet meer elke dag. En dus zoek ik nu naar balans. Altijd weer die f*cking balans. Of zoals ik in het boek Vader op komst van Willem Bisseling las: Omarm de burgerlijkheid. Dat is geen schande. Het geeft eigenlijk wel rust om die FOMO een beetje los te laten. Sindsdien verklaar ik Benja’s behoefte aan thuis zijn nog steeds met ‘Het is een kind van Joost, he?!’ Maar weet ik ook dat dat niet het hele verhaal meer is.