Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (4 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.
‘Drieënhalf duizend kinderen omgekomen?’ Met grote ogen kijkt hij me aan. ‘Dat betekent toch dat ze dood zijn?’ Ik knik en kijk mee naar de televisie waar het Jeugdjournaal op te zien is. We kijken naar kinderen die op elkaar gepropt in een schoolgebouw zitten. Ze tekenen bommen, vliegtuigen en vlaggen. We zien geen bloed, geen tranen en geen paniek. Maar we weten allebei dat het er is, achter de beelden van het Jeugdjournaal.
‘Kan er hier ook oorlog komen?’, vraagt hij als het item is afgelopen en de nieuwslezer zo luchtig mogelijk overgaat op een volgend onderwerp. Ondanks dat hij pas zeven jaar is, wil hij er veel over weten. De oorlog, de bommen, de mensen die vluchten. Zo goed als ik kan probeer ik hem uit te leggen wat er aan de hand is, maar ik wil hem ook beschermen, afschermen en geruststellen.
Mijn gedachten dwalen af naar vaders en moeders die pijnlijk ontbreken
Even later, in bed, lijkt mijn kleine nieuwsjunk de oorlog weer zijn te vergeten als hij tot in detail uitlegt welke eindbaas van Mario hij die middag verslagen heeft. Gelukkig had hij nog een power up, anders was het game over geweest. Met een aai over zijn bol geef ik hem een duwtje richting zijn kussen. ‘Ga maar liggen, het is nu echt bedtijd, vertel morgen maar verder.’ Een kus op zijn wang en ik knip het licht uit.
Als ik met een volle wasmand de trap afloop, gaan mijn gedachten weer naar dat schoolgebouw. Waar kinderen niet in bedjes liggen, waar misschien helemaal geen licht is om uit te knippen en waar vaders en moeders om iets aan te vertellen vlak voor het slapengaan, pijnlijk ontbreken.
Een steen in mijn maag besluit dat ik vandaag geen journaal meer hoef te kijken. Sterker nog, ik wil helemaal niks meer zien. Geen Kardashian die zwaait met haar nagels, geen sombere Zweedse rechercheur die iets moet oplossen en zelfs geen b&b-eigenaar die nog altijd op zoek is naar de liefde. Als een beer in winterslaap wil ik me afsluiten voor alles om me heen. Nog even spiek ik bij mijn slapende kroost. Wát een geluk dat hun bedjes hier staan.
Geen reacties