Eén weekend terug naar ons leven van bijna tien jaar geleden. Dat is wat we het allerliefste willen. Weer een paar dagen en nachten samenwonen in ons meidenhuis, waar de torenhoge vaat op het aanrecht aangenaam onderdak voor schimmels biedt, altijd wel iemand tijd heeft voor een drankje op het terras, de enige verplichting die we hebben is om het zo leuk mogelijk te maken, boodschappen worden gehaald op het moment dat je zin hebt in wat lekkers en het mannelijk schoon dat rondloopt vaker wisselt dan wie de wc moet schrobben.
Ik ben samen met twee vriendinnen uit eten en we halen herinneringen op aan vroeger. Dat doen we nadat we onze werksores hebben besproken en alle kinderen die we inmiddels hebben gekregen de revue zijn gepasseerd. De avond is bijna voorbij, want het is allemaal nogal wat. Het uitzoeken van een geschikte basisschool blijkt lastiger dan gedacht, een ziek kind is zwaar, voedingsschema’s zijn tijdrovend en geef ik Benja groente of fruit als eerste hapje? Stuur drie moeders samen op pad en het favoriete gespreksonderwerp is de kinderen. Op plek twee staat ‘de mannen’. En dan heb ik het niet over de romantische-wat is hij knap-jaaa hij heeft gesms’t-ik wil hem NU-variant van vroeger, maar die waarbij voornamelijk zijn tekortkomingen uit de doeken worden gedaan.
Op de terugweg rijden we langs ons oude studentenhuis. We vragen ons af wat voor meiden er nu in onze kamers wonen. Waarschijnlijk net zulke types als wij toen waren. Misschien zaten ze zelfs wel in het restaurant waar wij ook hebben gegeten. Het zou zomaar kunnen, want het is eind van de maand dus de studiefinanciering is net gestort. Als dat zo was dan hebben ze waarschijnlijk naar ons gekeken en tegen elkaar gezegd dat wij van die typische moeders zijn die tijdens een avondje weg nog steeds over niks anders dan thuis kunnen praten. Bestaat er iets ergers dan dat?! Nee, zo zouden zij later nooit worden. Precies hetzelfde als wat wij elkaar destijds plechtig beloofden.
Maar ik kan het niet meer ontkennen; onze grootste nachtmerrie is werkelijkheid geworden. We zorgen, nemen onze verantwoordelijkheid, doen weekboodschappen, maken planningen en liggen ook in het weekend op tijd in bed omdat het morgen weer vroeg dag is. Als ik ’s avonds thuiskom en Joost op de bank en Benja slapend in zijn bedje aantref kan ik maar één ding denken: één weekend terug naar vroeger, het lijkt me fantastisch. Maar daarna wil ik héél snel weer terug naar mijn ’typische moeder-leven’ nu.
Geen reacties