Kleedjesmarkt

Sanne is moeder van Lieve en Pepijn. En ze is er maar druk mee.

‘Mogen we dan zelf ook iets kopen?’ vraagt Pepijn ongelovig. ‘Gewoon, wat we maar willen?’
Ik knik. Het is Koningsdag, er is weer kleedjesmarkt en ik heb ze zojuist twee euro toegezegd om zelf uit te geven. Op de ouderwetse kleedjesmarkt. Ik weet dat ik in coronatijd het theater zo ontzettend heb gemist, een vol café, festivals. Maar och, de kleedjesmarkt!

De kleedjesmarkt is een soort omgekeerde Marie Kondo. Alles is nutteloos, niks sparkt meer joy en je eindigt met meer spullen dan je begon. Toch houd ik ervan. Van het meisje met de vlechten dat knerpend viool speelt. En de vrouw met de oranje boa die naar haar Sonja Bakkerboeken staat te wijzen en roept: ‘Sonja Bakker? Eén euro! Werkt prrrrima, kijk maar naar mij!’ en dan heel hard moet lachen. Ik lach ook en schud beslist met mijn hoofd. Nee, dank je!

Wat ben ik toch een fantastische opvoeder.

Ze zelf laten beslissen wat ze kopen lijkt me leerzaam. Wat kun je kopen van één euro? En van twee? En wat gebeurt er als je meteen al je geld aan een grabbelton spendeert, maar daarna ineens een superleuke knuffel tegenkomt? Mooie lessen, zo recht uit de praktijk. Wat ben ik toch een fantastische opvoeder.

Maar ik heb me weer eens vergist. Ik heb waarschijnlijk bij dit scenario alleen aan Lieve gedacht. Die behoedzaam langs alle kleedjes loopt, zorgvuldig de uitgestalde waar bekijkt en iedere keer besluit om nog even verder te kijken. ‘Ik kan er nog even over nadenken en dan straks terugkomen, toch mam?’

Pepijn wil bij het eerste kleedje al een bak surprise-eierenspeeltjes kopen. En bij het tweede kleedje tien schele dino’s. En bij het derde kleedje een peuterpuzzel van vier stukjes.
‘Nee joh, kijk nog even verder. Kom, dit lijkt me geen goed idee.’

Na tien kleedjes is hij het zat. ‘Ik dacht dat ik het zelf mocht bepalen, maar ik mag helemaal niks!’ roept hij boos.  
‘Ik wil je alleen maar helpen, dat je niet iets koopt waar je spijt van krijgt,’ probeer ik. Maar hij heeft gelijk. Daar gaan m’n levenslessen.

Bij het eerstvolgende kleedje koopt hij een setje piratenplaymobil. Ook zijn zakgeld geeft hij uit. Hij wilde sparen voor Lego, maar ik besluit er het zwijgen toe te doen.
‘Veel leuker toch dan die dino’s?’ probeer ik weer.
Hij mompelt iets wat ik niet kan verstaan.

We lopen langs de suikerspinkraam. Er staat een rij van minstens dertig man.
‘Je wilde toch een suikerspin?’ zeg ik. Hij kijkt me met grote ogen aan.
‘Papa wilde niet in de rij staan,’ zegt hij sip.
‘O, dan doe ik ‘t. Kom!’
Hij omhelst me uitbundig. ‘Beste moeder ooit!’ roept hij.

Ik betwijfel het.