Wat legde ik de lat hoog

Daniëlle schrijft deze week precies vijf jaar voor de Club. Eerst als jongensmoeder, maar inmiddels is er ook een meisje bij. En guess what? Ze wordt steeds meer een relaxte moeder 😉

“Je bent burn-out aan het raken,” zei de bedrijfsarts. “Nou, dat is goed nieuws. Ik ben het dus nog niet,” lachte ik. Hij kon er niet om lachen. “En dat zou jij ook niet moeten doen,” zei hij streng.

2 juni 2016 staat bovenaan de pagina van mijn dagboek waar dit opgeschreven staat. Ik zit aan onze keukentafel en denk terug aan die tijd. De dagen duurden eeuwen en de zorg voor Mads (toen twee-en-een-half) en Jesse (toen bijna een half jaar) was zwaar. De eerste drie maanden van Jesses leven bestonden uit gekrijs, vier uur slaap en een naar onderbuikgevoel. Mijn baby was niet blij en ik leek de enige te zijn die dat zag. Een reflux-baby, wist ik al vanaf week drie. In mijn strijd om voor hem de beste zorg te krijgen, ging ik vijf maanden later zelf bijna ten onder.

Als ik mijn dagboek verder lees, voel ik de tranen in mijn ogen prikken. “Ik heb het voor mijn gevoel helemaal niet meegemaakt, die eerste maanden met Jesse. En dat doet pijn.”

Ik stop met lezen. Want het doet nog steeds een beetje pijn. Ik weet nog dat ik rond zijn eerste verjaardag zijn babyfoto’s extra goed bestudeerde, om maar niet te vergeten hoe hij eruitzag. Toen hij tien maanden was, creëerde ik bewust een herinnering van het naar bed brengen. Heel goed keek ik naar hem, naar die lieve slapende baby, om hem zo op te nemen in mijn hersenfilm. En om afscheid te nemen van dat wat niet terug zou komen.

Ik ben gewoon niet zo’n goede moeder, op dit moment

Verderop lees ik: “Ik ben zo bang dat ik nu niet goed hecht aan Jesse. Dat ik hem nu al met een probleem voor later opzadel. En z’n broer ook, omdat ik zo vaak uit m’n slof schiet. Of gewoon geen energie heb om met hem te spelen. Ik ben gewoon niet zo’n goede moeder, op dit moment.” Ik krijg een knoop in mijn maag. Wat legde ik de lat hoog.

Ik schuif mijn dagboek aan de kant en kijk naar de foto’s van onze drie kinderen. De knoop in mijn maag maakt plaats voor rode wangen. Wat ben ik trots! Ik geniet van Mads’ gevatte uitspraken en zijn gevoelige karakter. Van Jesses energieke en ondernemende karakter. Van al die refluxperikelen en bezoeken aan de KNO- en kinderarts is niets te zien. En als kers op de taart kregen we in december 2018 Fenne, een blij meisje dat elke dag door de kamer danst.

Ik ben ook trots op mij. Na wat therapiesessies en een coach voor moeders weet ik waar mijn grenzen liggen en hoe ik ze moet bewaken. Ik leerde dat regelmatig vroeg naar bed gaan me niet saai en stom maakt, maar dat het nodig is. Ik voel me zelfverzekerd. Geniet van het leven. Ik heb geleerd dat het huis ook een fijne plek is met een volle wasmand of een plakkende vloer, en geaccepteerd dat ik niet perfect ben of ga zijn, wat de lat vanzelf al een paar treetjes lager legt. En ik geloof dat dat genoeg is.