Hoe heet dat kind?

‘Onbeschoft.’ Een Spaanse vriendin is kort maar krachtig over de manier waarop Nederlanders reageren op babynamen. Dat Nederlanders direct een mening hebben, weet ik wel. Of het gaat over de leeftijd naar de kinderopvang, wat je kind allemaal al kan of niet, borst- versus flesvoeding: we oordelen met z’n allen over elkaar. Ik had alleen niet in de gaten dat het – zeker in het geval van babynamen – opvallend is hoe we onze mening uiten zonder dat iemand er om vraagt.

Ik krijg steeds vaker de vraag of we de naam al hebben. In het begin riep ik vol trots ‘ja!’ maar in plaats van een afsluiting werd dat het startsein voor een gesprek over namen. Is het een vernoeming? Wordt het een traditionele, een populaire of een buitenlandse naam? Krijgt hij meerdere namen? Soms begint men zelfs te raden! Ik wil al die vervolgvragen helemaal niet, ik wil niet alleen de naam geheim houden maar ook geen hints onthullen.

Hoe zwangerder je bent, hoe gevaarlijker het wordt om in algemene zin over babynamen te praten. Opmerkingen als: ‘Mijn buurvrouw heeft een kindje deze naam gegeven’ zijn eigenlijk bedoeld om jouw reactie te peilen. Vind je dit iets? En ook al wil jij je mening niet zelf geven, mensen om je heen denken dat je wel op hun mening zit te wachten.

‘Oh nee, dat vind ik helemaal niks.’ (who cares, het is jouw kind niet)

‘He bah, dat kun je een kind niet aan doen hoor.’ (dat bepaal ik zelf wel)

‘Bij die naam heb ik nare associaties.’ (ik niet!).

Een naam geef je als ouder niet zomaar. Het is superspannend, heel persoonlijk en jeetje, je zult het maar verkeerd doen! Ieder jaar komt er een lijst naar buiten van alle namen die dat jaar aan babies zijn gegeven. Ook ik grap dan vrolijk mee: al die namen die ik nooit aan mijn kindje zou geven. Bij sommige namen denk ik misschien wel ‘wat zielig’. Wettelijk zijn er wel wat criteria geloof ik, zodat je kind geen ‘paarse tuinbroek’ heet, of ‘briefje van honderd’. Maar waarom zou je ouders anders aanspreken op iets waar ze zelf trots en blij mee zijn?

Alhoewel, in sommige gevallen kan het ook wel nuttig zijn. In de jaren ‘80, toen ik zelf werd geboren, noemde mijn moeder mij Lodewiek. En de zusters reageerden vrij geschokt. ‘Hoe heet dat kind?’ Onbeschoft of niet, mijn moeder heeft daarop binnen een uur mijn naam veranderd. En daar ben ik de zusters nog steeds heel dankbaar voor.