Lees, Tiener

Sorry

De ruzie was begonnen bij zijn weigering om naar bed te gaan. Gevolgd door zijn weigering om van zijn telefoon af te komen. Hij had lelijke dingen gezegd. Dat wij nooit wat voor hem deden. Dat zijn vader hem niet aan mocht raken. Nooit meer. Dat het hem niks interesseerde wat wij vonden. Hij was naar boven vertrokken. Had deuren dicht gesmeten terwijl zijn zusje net sliep. Ik was hem achternagegaan, had geroepen dat zijn gedrag echt niet kon, dat het respectloos was. Dat het moeilijk was, deze tijd, en we het samen moesten doen. Hij had me minachtend aangekeken, zijn handen in zijn zij, en zich omgedraaid naar de wc. Demonstratief de deur op slot gedaan.

Mijn hartslag steeg, mijn ademhaling versnelde. De machteloosheid als hij zich terugtrekt, onbereikbaar is. Het gebrek aan respect. Het maakte me woedend.

‘Stap eruit,’ zei ik zacht tegen de wc-deur en tegen mezelf. ‘Stap eruit, voor we weer in een ongecontroleerde woordenwedloop terecht komen.’ Ik keek verlangend naar links, naar mijn bed. De dekens ver over mijn hoofd trekken, en zo een paar dagen blijven liggen. Dat was wat ik wilde. Ik deed het niet. Liep de trap af, naar beneden. De wc-deur bleef op slot.

‘We moeten huisregels maken en die aan de muur hangen,’ zei ik tegen mijn man. ‘We zijn zulke softies. Hij wilde net wat terugzeggen, toen de kamerdeur openging.

‘Sorry.’ Hoofd naar de grond, lange haren voor zijn ogen, draaiend op zijn tenen. Ik huilde al voor hij dat deed.

‘Sorry dat ik zo doe. Sorry dat ik zo ben.’ Zijn vader trok hem naar zich toe. Zijn tranen kwamen uit mijn ogen. ‘Ik wil dat soort dingen niet zeggen, soms lijkt het of iemand anders het doet. Ik kan het niet controleren.’ Zelfs zijn tranen zijn groot denk ik, kijkend naar zijn lange puberlijf. Wat is dit verdomme een klus, vloek ik inwendig.

Ik wilde niet opnieuw klagen, maar hem zien afglijden brak mijn hart

Die middag had ik na lang twijfelen een mail naar school gestuurd. Vier weken eerder, net na de schoolsluiting had ik al aan de bel getrokken. Het gebrek aan structuur in het thuiswerk, dat ze zelf hun leerstof van websites af moesten halen, het werkte niet. Ik wilde in de laatste weken die hem als achtstegroeper nog restte op deze school niet opnieuw klagen, maar hem zo zien afglijden, brak mijn hart. Het gemis van zijn klasgenoten, zichzelf moeten motiveren, de eindeloze hoeveelheid lange dagen, de chronische onderprikkeling. Er gebeurde hetzelfde als tijdens vakanties, chagrijn, ultieme puberdwarsheid, en eindeloos willen gamen. Er gebeurde waar ik bang voor was toen de schoolsluiting bekend werd gemaakt.

Ik smeekte in de mail om meer online groepslessen. Om het persoonlijk te maken in deze tijden van afstand. Om ons als ouders te ontlasten. ‘Dat past niet in het montessorisysteem waarin kinderen al vanaf groep 3 zelfstandig leren werken,’ mailde de juf. ‘Hij kan individueel een lesje vragen.’

‘Hij heeft verbinding nodig,’ riep ik tegen mijn mailbox. ‘Contact, begeleiding. Hij vraagt geen lesjes omdat hij niet wil toegeven dat hij iets niet snapt, want dan vindt hij zichzelf ‘raar en dom en anders.’ Ik riep tegen mijn mailbox wat ik al jaren roep en nooit werd gehoord.

‘Er is niks leuks meer,’ snikt hij. Zijn hoofd op zijn vaders buik. ‘Geen voetbal, geen school, geen vrienden, geen musical. Ik voel me vaak zo rottig vanbinnen.’ Ik slik. Veeg over mijn wangen. Het is niet de bedoeling dat zijn moeder harder huilt dan hij. ‘Wat doe je als je je zo voelt?’

‘Gamen. Dan voel ik niks meer.’ Ik knijp in zijn hand. ‘Wat knap dat je dit komt zeggen. Wat fijn dat je zo bent.’

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

7 Reacties

  • Reageer Stefanie 19 april 2020 at 07:02

    Wat pittig Milou, ik ben leerkracht en vind de reactie van deze juf on-ge-loof-lijk.
    Ik ga meteen denken…. hoe is dat in mijn klas? Ik hoop dat ik bereikbaar ben voor ouders en dat ze hun vragen durven te stellen. En dat IK die vragen ook serieus neem. Ik ben het echt met je eens dat de school meer kan doen om het sociaal emotionele welzijn van de kinderen te bewaken. Niet ieder kind is in staat om zelf aan te geven waar ze behoefte aan hebben. Helemaal niet met de puberteit in t lijf. Als jij dan aan de bel trekt móeten ze daar iets mee, is mijn mening.
    Maria Montessori had niet te maken met deze sociale afstand. Dus…. moet school hier soepel mee omgaan.
    Ik zou de leerkracht nogmaals benaderen en evt de directie. En evt vragen aan je zoon of het een idee is om zelf een video-bel-feestje te organiseren met klasgenoten?

    Succes!

  • Reageer Miloe 19 april 2020 at 07:48

    Dank stefanie! Ik heb zelf maar een zoomfeestje georganiseerd.. de directeur is op de hoogte en reageert eigenlijk niet. Dit is hoe alle scholen van deze montessorivereniging het doen. We hebben zijn zusje van school gewisseld vanwege alles wat er is gebeurd en alle keren dat het aan de bel trekken is genegeerd. Hij wilde blijven en nu dus groep 8. Laatste loodjes..

    • Reageer Stefanie 19 april 2020 at 08:37

      Maar goed dat ik niet bij deze vereniging werk dan… dat zou mijn juffenhart niet kunnen. 💪🏼 zet m op met jullie grote zoon.

  • Reageer Kirsty 19 april 2020 at 08:23

    Jeetje Miloe, wat ontzettend knap van je zoon dat hij sorry heeft durven zeggen en ook alles wat hij daarna heeft gezegd. Petje af. Ik ben leerkracht en ik ben echt verbaasd over de reactie van juf en school. Deze onmenselijke situatie waar we middenin zitten, vraagt juist om menselijke reacties. Juist extra aandacht voor het contact en oog voor elkaar via afstand. Die zelfstandigheid is nu toch niet leidraad??? Ik kan daar niet bij met mijn hoofd. Ik doe alles wat ik kan om mijn leerlingen te horen en te zien, inclusief ouders. Wat zal jij een onmacht voelen nu de deur vanuit school zo dichtgegooid wordt. Het is dat hij bijna klaar is , maar anders had ik aangeraden over te stappen….. misschien zelf videobelafspraakjes organiseren, dan hou je het heft in eigen handen. Dan niet met juf of school, maar met vriendjes.

  • Reageer Ingrid 19 april 2020 at 16:01

    Pfffff zo herkenbaar. En zo pittig.

  • Reageer Meriel 19 april 2020 at 17:21

    Wat een mooi dat je dit zo deelt! En wat een onzin vanuit jullie school. Onze kids zitten ook op een Montessorischool en er is juist heel veel begeleiding en structuur. Elke dag 2 of 3x in Google meet met de hele klas en nog extra geplande instructie momenten. Als een docent een van de kids mist bij een instructie moment trekken ze meteen aan de bel en ook als ze het idee hebben dat kids niet lekker draaien. Jammer dat het bij de school van jou kids zo anders wordt aangepakt. Verschuilen achter Montessori slaat iig nergens op wat mij betreft. Veel succes met alles.

  • Reageer Maggie 19 april 2020 at 18:18

    Of het over mijn (bijna)12 jarige zoon gaat! Die kids hebben het zo zwaar, en hebben ook nog eens alle pre puberteit issues. Echt moeilijk om ze te zien wordt een! Sterkte met je zoon

  • Laat je reactie achter