Inge is getrouwd en moeder van een zoon van twaalf en een dochter van vijf. Wat ze als weerbaarheidstrainer aan kinderen en hun ouders probeert mee te geven, vergeet ze zelf nogal eens toe te passen.
‘Ik haat jullie!’
Mijn zoon is 12 en gaat volgend jaar naar de middelbare.
En dat is te merken ook.
Van onder zijn capuchon van zijn zelf bij elkaar gespaarde Black Bananas trainingspak peilt hij mijn reactie.
‘Dat snap ik, schat. En dat mág ook, ’ zeg ik zo kalm mogelijk.
Verward kijkt hij me aan.
‘Maar zou je dat dan wel even op je kamer willen doen?’
‘Wát?’
‘Ons haten?’
Sinds een jaar heeft mijn zoon een beugel en moet hij náást gewoon tandenpoetsen zijn tanden ook nog met een raggertje te lijf gaan. Dus dat kost geen twee minuten, maar misschien wel vijf. Op zijn eigen verzoek wilde hij dat heel graag zelf doen. In het kader van zelfstandigheid en zelf verantwoordelijk zijn lijkt me dat een prima plan. Zonder mokken ging hij elke avond naar boven. En deed netjes wat er van hem gevraagd werd.
Dacht ik.
In mijn buik voelde ik een enorme vuurbal opkomen.
We hadden dit weekend net samen naar de serie 13 Reasons why gekeken. Toen ik mee naar de badkamer liep en hij meteen zijn tandenborstel pakte, vroeg ik of hij niet eerst moest raggen. Hij bleek dat al weken niet te doen. Ik staarde hem een paar seconden ongelovig aan. In mijn buik voelde ik een enorme vuurbal opkomen die zich een weg naar buiten vocht, maar ik maande ik mezelf tot kalmte.
‘Waarom heb je al die tijd niet geragd?’ vroeg ik. Ik hoorde antwoorden als ‘gewoon’, ‘ik weet het niet’ en geen zin’ gelaten aan. Huilend vertelde hij dat boos op zichzelf was. Dat hij zelf ook niet begreep waarom hij het niet deed. Samen vonden we de woorden. Misschien dat hij toch iets teveel moest. Dat hij dat lastig vond, maar moeilijk om te zeggen. Samen concludeerden we wat ik zelf ook al tijdje dacht: dat ik misschien iets te hard van stapel loop met al die verantwoordelijkheden en zelfstandigheid. Niet meer overblijven op school, zelf zijn lunch maken, als hij pauzehapjes-bakje niet bij de afwas zet, zelf zijn pauzehapje maken, soms op zijn zusje passen, niet meer naar de bso, veel middagen alleen thuis… Het gaat hem te hard. Hij moet te veel. De stress is te groot.
Mijn zoon die steeds meer zijn eigen weg gaat, maar die altijd alles op zijn eigen tempo doet. Zoals andere kinderen van zijn leeftijd moeiteloos naar de supermarkt gaan, vindt Quin dat nog steeds spannend. Laatst kwam bij briesend thuis: ‘Dit doe ik dus nooit meer! Iedereen keek naar me. Ik schaamde me dood!’ Voor een project op school moest hij vijf pakken sap halen. Het idee dat andere mensen dat maar gek zouden vinden – vijf pakken sap! – maakte hem bloed onzeker.
Goed dat je het verteld hebt, zei ik tenslotte, maar benadrukte wel dat het voor de volgende keer toch echt handiger zou zijn als hij het gewoon meteen eerlijk vertelde. Hij knikte. Ik had het idee dat we allebei opgelucht waren.
‘Ik was de tijd vergeten,’ zegt hij schouderophalend.
Tot hij de volgende dag om kwart voor zeven ’s avonds komt binnenwandelen terwijl we om vijf uur samen met zijn zusje een film op Netflix zouden kijken. Verontwaardigd kijk ik hem aan.
‘Ik was de tijd vergeten,’ zegt hij schouderophalend.
Opnieuw voel ik die vuurbal, maar dit keer kan ik er geen weerstand aan bieden. De teleurstelling is te groot. Is de stress hem wel te veel? Of had hij gewoon geen zin in dat stomme raggen? Waar was ons gesprek dan wél over gegaan?
‘Twee dagen niet op de PS!,’ roep ik boos terwijl mijn hoofd overloopt van de twijfels. ‘Je hebt je weer niet aan de afspraak gehouden. Dat heeft consequenties, Quin.’
Even is hij stil.
‘Eerst waren er nooit consequenties!’ werpt hij me voor de voeten. Daarmee legt hij direct de vinger op de zere plek.
‘Dat klopt. En vanaf nu dus wel!’ roep ik feller dan ik bedoel.
Boos trekt Quin zijn capuchon over zijn hoofd. ‘Ik háát jullie.’
Van de weeromstuit moet ik bijna lachen. In een keer zie ik mijn weerbarstige puber weer.
Geen reacties