Soft Boy

Anke’s zoon Sieger noemde zichzelf tot voor kort altijd een meisje-jongen. Anke blogt over hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn en zo mogen wij meekijken met hun bijzondere traject. Maar hoe noemt Sieger zichzelf tegenwoordig eigenlijk?

‘Dit kan allemaal weg!’ Sieger staat met een grote grijns en een stapel jurkjes in zijn armen voor zijn kledingkast. Alle jurkjes rokjes en roze t-shirtjes moeten nu het veld ruimen.

Het gaat er wat mij betreft allemaal nogal radicaal aan toe, deze opschoonactie die ik op zich al weken in de planning had, maar telkens uitstelde. Toen ik drie weken geleden opruimend heen en weer scharrelde in de woonkamer en hardop denkend riep: ‘Oh ja, je kledingkast moet hoognodig weer eens uitgezocht worden,’ had ik niet bedacht dat dit voor Sieger een aanleiding zou zijn om zijn nieuwe genderidentiteit te ‘outen’.

Hij keek namelijk onmiddellijk op van zijn tablet-scherm en vroeg hoopvol: ‘Mag ik dan ook nieuwe kleding?’ Met mijn Calvinistische ‘alleen als je ook nieuwe kleding nodig hebt,’ was Sieger het niet helemaal eens. ‘Ik wil Soft Boy-outfits hebben!’

Ik voelde mij gelijk zo’n moeder-die-nergens-iets-van-snapt.

Ik voelde mij gelijk zo’n moeder-die-nergens-iets-van-snapt, want ik heb geen idee wat Soft Boy betekent. Maar Google maakt mij al snel een stukje wijzer en ik kan mij na het bekijken van diverse plaatjes van Soft Boy-outfits niet aan de indruk onttrekken dat dit een meer jongensachtige dan meisjesachtige stijl is.

Ik wil Sieger niks in de mond leggen, maar wel graag weten hoe hij één en ander dan ziet bij zichzelf. Dus ik vraag voorzichtig: ‘dit is wel wat meer jongensachtig dan meisjesachtig toch?’ Mijn voorzichtigheid is nergens voor nodig: ‘Ja natuurlijk, want dat past goed als je non-binair bent!’ Hij heeft het al helemaal bedacht, zo blijkt. Welke kleren hij wil, dat je gewoon ‘hij’ en ‘zij’ mag blijven zeggen. Alleen wat er met zijn prachtige lange haren moet, dat blijft nog een beetje in het midden. ‘Want dat is toch wel zonde, dus dat komt later wel,’ aldus Sieger.

En zo staan we nu voor zijn grotendeels lege kledingkast. De meeste inhoud is wat Sieger betreft niet meer passend bij zijn nieuwe stijl. Hij straalt nog meer stelligheid uit dan toen hij als vijfjarige vertelde dat hij later een meisje wilde worden.

Ik voel dat het ook een soort afscheid is.

Ik kies er nog wel even voor om de kleding niet helemaal af te danken. Alles gaat netjes gevouwen in een bigshopper de vliering op. En dat is, als ik heel eerlijk ben, niet alleen uit zuinigheid. Terwijl ik de vliering op kruip, voel ik dat het ook een soort afscheid is. Dat ik moet schakelen. Schakelen in het beeld van Sieger in het nu, maar vooral schakelen in de beelden en scenario’s voor Siegers toekomst, die onbedoeld en onbewust toch erg vrouwelijke vormen hadden gekregen.

Schakelen in mijn zelfbeeld als moeder. Ik was de afgelopen zes jaar toch ook best een aardige meisjes-moeder en bleek dat leuker te vinden dan ik had gedacht. En nu ben ik geen jongens-moeder, geen meisjesmoeder, maar ga ik ontdekken hoe ik het moederschap van Sieger zo genderneutraal-mogelijk in mag vullen.