Smeren, smeren, smeren

Ik las eens dat je in grofweg 600 tot 1000 uur een nieuwe taal kunt leren. Ik zou tijd kunnen besteden aan het bespelen van m’n ukelele die ik ooit aanschafte of alle recepten maken van de kookboeken die nog onaangeraakt in de kast staan. Ach, ik had alles van Shakespeare kunnen lezen, me kunnen verdiepen in de internationale politiek en wereldwijde hongersnood op kunnen lossen. Maar in plaats daarvan sta ik 600 uur m’n kinderen in te smeren met zonnebrandcrème. Of tenminste, ik noem het ‘zonnebrandcrème’, de tube heeft het over kids sun milk sensitive extra water resistent dna protection uva uvb protection spf 50 hoog haute high hoch alta, maar als ik dat ook nog moet uitspreken hou ik helemaal niks van m’n dag over.  

Smeren, smeren, smeren! Het is belangrijk, het moet gebeuren en het is strontvervelend. Het hele moederschap is eigenlijk een aaneenschakeling van oervervelende klusjes die nou eenmaal moeten. Dat begint al bij het opvangen van de weeën (of het slikken van foliumzuur als je nog verder terug wilt gaan) en gaat door tot luiers verschonen, snotneuzen poetsen en spekkige beentjes in maillots frommelen. Gelukkig zijn mijn kinderen ondertussen vijf en zeven en dat betekent –thank goodness!– dat het aantal rotklusjes op een dag drastisch is gedaald. Ze lopen zelf naar de spiegel met een washandje om chocoladepastasnoeten schoon te vegen, strikken zelf hun veters en trekken zelf hun kleren aan. Maar goed insmeren is een kunst.

Het begint met de juiste hoeveelheid zonnebrand per oppervlakte huid. Een toefje crème ter grootte van een knikker is de ene zomer nog precies genoeg voor één been, de volgende zomer kun je er net een onderarmpje mee insmeren. Van de weeromstuit doe je de dubbele hoeveelheid en smeer je dat hele armpje wit en glibberig terwijl het zich uit je greep los probeert te wurmen, want ook je kroost heeft wel wat beters te doen. Dat is de grootste uitdaging, met zo min mogelijk wrijving de hele exercitie voor elkaar te krijgen. Hier met je arm, andere arm, even omdraaien, omhoog kijken, ogen dicht, lippen op elkaar, kin omhoog. Zo’n schier oneindige opeenvolging van commando’s vraagt om sabotage. Voor de grap je verkeerde been uitsteken, je arm wegtrekken zodat de klodder op de grond belandt, je ogen wijd opendoen als ik zeg dat die dicht moeten, daardoor een lading smeersel in je ogen krijgen, zij janken, ik geïrriteerd. EN DAAR IS HET TE WARM VOOR.

Met deze temperaturen moet het zelfs iedere twee uur! En nu las ik ook laatst dat Shakespeare in de tijd dat hij in quarantaine zat vanwege de pestepidemie King Lear schreef. Die had vast geen kinderen, dacht ik, maar hij had er drie! Zouden ze verbrand zijn?