Klaar met de corona-coaster

Vijf en een halve week lang lukte het me. Zonder klagen. Oké, hetzelfde gezeur over wie de brandweerauto eerst mag, ‘ik lust geen broccoli, hamburger, wortel’ en ‘ik wil nog niet naar bed’ was er nog steeds. Maar ik kon het goed aan. Beter dan ik had verwacht. En na de tweede week lockdown kunnen de jongens het beter met elkaar vinden. Ze bedenken zelfs nieuwe spelletjes waar ik niks van snap. 

Ik kwam zelfs op het punt dat ik blij en dankbaar was voor deze situatie. Omdat het zo goed ging en ik meer van ze zie dan anders. Hoe Mads ineens tijdens het Duplo’en met sprongen van twee zijn blokjes telt. Hoe Jesse een spreekbeurt maakt over een krokodil. 

Nu is het is dag 39 van de quarantaine. De combinatie met mijn werk als zzp’er is pittig. Doordat ik een heleboel workshops en een groot event moet verzetten, ben ik in plaats van met schrijven en creëren heel veel bezig met tickets omzetten, financiële administratie voeren en geld terugstorten. Iets wat me veel energie kost. En door dat thuis lesgeven is er te weinig tijd voor het ontwikkelen van nieuwe dingen. Datgene wat me juist energie geeft.

En nu, na een nacht van maar vier uurtjes doordat Mads in z’n bed plaste, Jesse z’n deken kwijt was en Fenne om half drie vond dat ze per se beneden haar fles moest halen, ben ik het zat. 

“Ik ben er echt zo klaar mee,” begin ik voorzichtig tegen mijn man in onze gedeelde werkkamer waar ik mij even verstop. Op het moment dat ik het zachtjes uitspreek voel ik het begin van een vulkaanuitbarsting in mijn binnenste. En hoor ik de jongens beneden ruzie maken. Nog geen tien minuten later woedt er een oorlog. Niet eens tussen de jongens, maar in mijzelf.

Ik heb nu tijd voor mezelf nodig! Zonder kinderen, zonder man, zonder huishouden dat aandacht vraagt. Gewoon met NIKS. Geen geschreeuw, geruzie of gehuil aan mijn hoofd. Ik wil absolute STILTE!

“Er is chronisch ruimtegebrek, in alles. Maar het is toch eigenlijk ook best knap dat ik het pas na zes weken zat ben?” zeg ik later die dag, mijzelf verontschuldigend tegen mijn man. 

Waarom eigenlijk? Dat het me opbreekt mag er toch ook zijn in deze tijd. Maar waarom is het nu ineens zo heftig? Heb ik de behoefte aan ruimte dan de hele tijd weggedrukt? Of komt er juist nu ruimte om te voelen omdat het begin van het einde een beetje in zicht is? Er verandert gewoon steeds zo veel, in deze corona-coaster.

Over twee weken mogen de kinderen weer naar school. Dan komt er meer lucht. De mooie momentjes thuis ga ik wel missen. Fenne die de wereld lopend en lachend ontdekt. De grapjes tussen de jongens. Terug naar de rat race hoeft van mij eigenlijk ook niet. Rust en stilte lijkt me heel erg fijn. Ik denk alleen niet dat dat er inzit. Niet zolang we meerijden in deze achtbaan.